Friday, December 21, 2007
Saturday, December 15, 2007
Thursday, August 02, 2007
Wednesday, August 01, 2007
Προσχολική εκπαίδευση σε προκάτ αίθουσες!
Το υπουργείο Παιδείας διαπίστωσε πως δεν επαρκούν τα νηπιαγωγεία
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Μάνος Χαραλαμπάκης
Εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Το υπουργείο Παιδείας έκανε υποχρεωτική την προσχολική εκπαίδευση και μετά κατάλαβε ότι τα νηπιαγωγεία δεν επαρκούν. Ενάμιση μήνα πριν χτυπήσει το πρώτο κουδούνι...
Σε νηπιαγωγεία προκάτ θα κάνουν μάθημα εκατοντάδες νήπια από τον Σεπτέμβριο! Το υπουργείο Παιδείας αντί να προγραμματίσει έγκαιρα την κατασκευή νέων νηπιαγωγείων επέλεξε να εγκαινιάσει την πρώτη χρονιά υποχρεωτικής προσχολικής εκπαίδευσης με λύσεις προκάτ.
Μόλις 40 ημέρες από την έναρξη των μαθημάτων, το υπουργείο ανακοίνωσε χθες ότι θα δώσει έκτακτη επιχορήγηση ύψους 4.575.000 ευρώ σε δήμους και νομαρχίες προκειμένου να αποκτήσουν «ελαφρές αίθουσες», δηλαδή προκάτ, οι οποίες θα ενισχύσουν τις ανάγκες κτιριακής υποδομής σε νηπιαγωγεία.
«Πρόκειται για πρωτοφανή ανικανότητα και ανευθυνότητα της κυβέρνησης και του υπουργείου. Δεν έκαναν καμία καταγραφή για τις πραγματικές ανάγκες σε υποδομές στην προσχολική εκπαίδευση και για τον αριθμό των νηπίων, και έρχονται τώρα να δώσουν χρήματα για προκατασκευασμένες αίθουσες. Δηλαδή θα στεγάσουν τα παιδιά στις χειρότερες συνθήκες μέσα στο καταχείμωνο και το κατακαλόκαιρο» λέει στα «ΝΕΑ» ο πρόεδρος της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας κ. Δημήτρης Μπράτης.
Και συνεχίζει: «Από τη μία το υπουργείο λέει ότι η προσχολική εκπαίδευση γίνεται υποχρεωτική και από την άλλη προσπαθεί να δώσει λύση στο... και πέντε με αίθουσες προκάτ. Πότε θα προλάβουν να τις στήσουν οι δήμοι; Θα δημιουργηθεί τεράστιο αλαλούμ στην έναρξη της χρονιάς». Οι εκπαιδευτικοί εκτιμούν μάλιστα ότι περίπου 65.000 οικογένειες (σε 65.000 υπολογίζεται ο αριθμός των νηπίων) θα αναγκαστούν να αναζητήσουν κατάλληλη σχολική στέγη για να στείλουν τα παιδιά τους τον Σεπτέμβριο.
Φταίει η... αύξηση!
Στην ίδια ανακοίνωση που εξέδωσε χθες το υπουργείο, αναφέρει ότι το ποσό θα διατεθεί σε 46 δήμους και νομαρχίες μαζί με 200 αίθουσες που ήδη έχει προμηθευτεί ο ΟΣΚ για τις ελλείψεις σε κτιριακές υποδομές «εξαιτίας της αύξησης του μαθητικού δυναμικού στα νηπιαγωγεία...».
Η ανακοίνωση του υπουργείου για τα προκάτ νηπιαγωγεία προκαλεί και την αντίδραση των γονέων. «Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού. Δεν καλύπτονται οι ανάγκες στέγασης με αυτόν τον τρόπο» τονίζει ο αντιπρόεδρος της Ανώτατης Συνομοσπονδίας Γονέων Μαθητών Ελλάδας (ΑΣΓΜΕ) κ. Θωμάς Τσούμπος. «Σίγουρα τα παιδιά θα έχουν προβλήματα θέρμανσης και ψύξης σε τέτοιες αίθουσες». Προσθέτει επίσης ότι δεν αποκλείεται το υπουργείο να κατέληξε σ΄ αυτή την καθυστερημένη απόφαση διαπιστώνοντας ότι πάρα πολλοί δήμοι δήλωσαν αδυναμία να λειτουργήσουν νηπιαγωγεία στους παιδικούς σταθμούς τους.
Διαμαρτυρίες
Υπενθυμίζεται ότι από τον περασμένο Μάιο εκπαιδευτικοί και γονείς διαμαρτύρονταν για τις αποφάσεις του υπουργείου που έδιναν τη δυνατότητα σε ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς και δήμους να ιδρύουν νηπιαγωγεία. Και τόνιζαν τότε ότι οι υποδομές για τα δημόσια νηπιαγωγεία ήταν σχεδόν ανύπαρκτες και οι γονείς ουσιαστικά οδηγούνταν στη λύση της ιδιωτικής προσχολικής εκπαίδευσης. Μάλιστα, αρκετοί γονείς ήταν σε απόγνωση από το τέλος της περασμένης χρονιάς, διότι αρκετοί δημοτικοί παιδικοί σταθμοί τούς έδειχναν την πόρτα της εξόδου και τους ενημέρωναν ότι δεν μπορούν να δεχτούν τα παιδιά τους.
Σύμφωνα με στοιχεία τόσο των γονέων όσο και των εκπαιδευτικών, εκατοντάδες νήπια έκαναν πέρυσι μάθημα σε ακατάλληλες αίθουσες νηπιαγωγείων. Σε αίθουσες- αποθήκες, όπως στο 113ο Νηπιαγωγείο στο Σχολικό Συγκρότημα Γκράβας, σε υπόγεια, χωρίς φυσικό φως, όπως στο 27ο Ολοήμερο Αθηνών. Και όπως τονίζουν, «το υπουργείο Παιδείας αντί να βελτιώνει τις κτιριακές υποδομές στέλνει τώρα τα μικρά παιδιά σε προκατασκευασμένες αίθουσες».
● Εν τω μεταξύ, με ανακοίνωσή του χθες το υπουργείο, αναφερόμενο στο θέμα των αποσπάσεων και στα κενά που οι εκπαιδευτικοί καταγγέλλουν ότι θα δημιουργηθούν, υποστηρίζει ότι «οι υπηρεσιακές μεταβολές των εκπαιδευτικών έχουν προγραμματιστεί από τις αντίστοιχες υπηρεσίες». Και προσθέτει ότι έχουν εξασφαλιστεί όλες οι αναγκαίες πιστώσεις τόσο για τον διορισμό των μονίμων εκπαιδευτικών όσο και για την πρόσληψη των αναπληρωτών και ωρομισθίων.
Το υπουργείο Παιδείας διαπίστωσε πως δεν επαρκούν τα νηπιαγωγεία
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Μάνος Χαραλαμπάκης
Εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Το υπουργείο Παιδείας έκανε υποχρεωτική την προσχολική εκπαίδευση και μετά κατάλαβε ότι τα νηπιαγωγεία δεν επαρκούν. Ενάμιση μήνα πριν χτυπήσει το πρώτο κουδούνι...
Σε νηπιαγωγεία προκάτ θα κάνουν μάθημα εκατοντάδες νήπια από τον Σεπτέμβριο! Το υπουργείο Παιδείας αντί να προγραμματίσει έγκαιρα την κατασκευή νέων νηπιαγωγείων επέλεξε να εγκαινιάσει την πρώτη χρονιά υποχρεωτικής προσχολικής εκπαίδευσης με λύσεις προκάτ.
Μόλις 40 ημέρες από την έναρξη των μαθημάτων, το υπουργείο ανακοίνωσε χθες ότι θα δώσει έκτακτη επιχορήγηση ύψους 4.575.000 ευρώ σε δήμους και νομαρχίες προκειμένου να αποκτήσουν «ελαφρές αίθουσες», δηλαδή προκάτ, οι οποίες θα ενισχύσουν τις ανάγκες κτιριακής υποδομής σε νηπιαγωγεία.
«Πρόκειται για πρωτοφανή ανικανότητα και ανευθυνότητα της κυβέρνησης και του υπουργείου. Δεν έκαναν καμία καταγραφή για τις πραγματικές ανάγκες σε υποδομές στην προσχολική εκπαίδευση και για τον αριθμό των νηπίων, και έρχονται τώρα να δώσουν χρήματα για προκατασκευασμένες αίθουσες. Δηλαδή θα στεγάσουν τα παιδιά στις χειρότερες συνθήκες μέσα στο καταχείμωνο και το κατακαλόκαιρο» λέει στα «ΝΕΑ» ο πρόεδρος της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας κ. Δημήτρης Μπράτης.
Και συνεχίζει: «Από τη μία το υπουργείο λέει ότι η προσχολική εκπαίδευση γίνεται υποχρεωτική και από την άλλη προσπαθεί να δώσει λύση στο... και πέντε με αίθουσες προκάτ. Πότε θα προλάβουν να τις στήσουν οι δήμοι; Θα δημιουργηθεί τεράστιο αλαλούμ στην έναρξη της χρονιάς». Οι εκπαιδευτικοί εκτιμούν μάλιστα ότι περίπου 65.000 οικογένειες (σε 65.000 υπολογίζεται ο αριθμός των νηπίων) θα αναγκαστούν να αναζητήσουν κατάλληλη σχολική στέγη για να στείλουν τα παιδιά τους τον Σεπτέμβριο.
Φταίει η... αύξηση!
Στην ίδια ανακοίνωση που εξέδωσε χθες το υπουργείο, αναφέρει ότι το ποσό θα διατεθεί σε 46 δήμους και νομαρχίες μαζί με 200 αίθουσες που ήδη έχει προμηθευτεί ο ΟΣΚ για τις ελλείψεις σε κτιριακές υποδομές «εξαιτίας της αύξησης του μαθητικού δυναμικού στα νηπιαγωγεία...».
Η ανακοίνωση του υπουργείου για τα προκάτ νηπιαγωγεία προκαλεί και την αντίδραση των γονέων. «Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού. Δεν καλύπτονται οι ανάγκες στέγασης με αυτόν τον τρόπο» τονίζει ο αντιπρόεδρος της Ανώτατης Συνομοσπονδίας Γονέων Μαθητών Ελλάδας (ΑΣΓΜΕ) κ. Θωμάς Τσούμπος. «Σίγουρα τα παιδιά θα έχουν προβλήματα θέρμανσης και ψύξης σε τέτοιες αίθουσες». Προσθέτει επίσης ότι δεν αποκλείεται το υπουργείο να κατέληξε σ΄ αυτή την καθυστερημένη απόφαση διαπιστώνοντας ότι πάρα πολλοί δήμοι δήλωσαν αδυναμία να λειτουργήσουν νηπιαγωγεία στους παιδικούς σταθμούς τους.
Διαμαρτυρίες
Υπενθυμίζεται ότι από τον περασμένο Μάιο εκπαιδευτικοί και γονείς διαμαρτύρονταν για τις αποφάσεις του υπουργείου που έδιναν τη δυνατότητα σε ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς και δήμους να ιδρύουν νηπιαγωγεία. Και τόνιζαν τότε ότι οι υποδομές για τα δημόσια νηπιαγωγεία ήταν σχεδόν ανύπαρκτες και οι γονείς ουσιαστικά οδηγούνταν στη λύση της ιδιωτικής προσχολικής εκπαίδευσης. Μάλιστα, αρκετοί γονείς ήταν σε απόγνωση από το τέλος της περασμένης χρονιάς, διότι αρκετοί δημοτικοί παιδικοί σταθμοί τούς έδειχναν την πόρτα της εξόδου και τους ενημέρωναν ότι δεν μπορούν να δεχτούν τα παιδιά τους.
Σύμφωνα με στοιχεία τόσο των γονέων όσο και των εκπαιδευτικών, εκατοντάδες νήπια έκαναν πέρυσι μάθημα σε ακατάλληλες αίθουσες νηπιαγωγείων. Σε αίθουσες- αποθήκες, όπως στο 113ο Νηπιαγωγείο στο Σχολικό Συγκρότημα Γκράβας, σε υπόγεια, χωρίς φυσικό φως, όπως στο 27ο Ολοήμερο Αθηνών. Και όπως τονίζουν, «το υπουργείο Παιδείας αντί να βελτιώνει τις κτιριακές υποδομές στέλνει τώρα τα μικρά παιδιά σε προκατασκευασμένες αίθουσες».
● Εν τω μεταξύ, με ανακοίνωσή του χθες το υπουργείο, αναφερόμενο στο θέμα των αποσπάσεων και στα κενά που οι εκπαιδευτικοί καταγγέλλουν ότι θα δημιουργηθούν, υποστηρίζει ότι «οι υπηρεσιακές μεταβολές των εκπαιδευτικών έχουν προγραμματιστεί από τις αντίστοιχες υπηρεσίες». Και προσθέτει ότι έχουν εξασφαλιστεί όλες οι αναγκαίες πιστώσεις τόσο για τον διορισμό των μονίμων εκπαιδευτικών όσο και για την πρόσληψη των αναπληρωτών και ωρομισθίων.
Tuesday, July 31, 2007
Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΣΗΜΕΡΑ*
Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΣΗΜΕΡΑ*
Μάριος Μιχαηλίδης, Δρ. Κοιν. Επιστημών
Η διεξαγωγή ημερίδας με θέμα τους/τις εκπαιδευτικούς αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για τη Διδασκαλική Ομοσπονδία τόσο γενικά, όσο και ειδικά, στις τρέχουσες κοινωνικο-πολιτικές συνθήκες. Μια σύγχρονη συνδικαλιστική δράση απαιτεί τη συνεχή επιστημονική διερεύνηση της κοινωνικής ταυτότητας και δραστηριότητας των εκπαιδευτικών, έτσι ώστε αιτήματα, μορφές πάλης και μέτωπα να απαντούν σωστά στις σύγχρονες ανάγκες των συνδικαλισμένων μελών αλλά και όλου του Λαού.
Αυτή η ανάγκη είναι ιδιαίτερα επιτακτική στην τρέχουσα χρονική περίοδο, μέσα στην οποία πραγματοποιείται η ημερίδα αυτή. Στο χώρο της Εκπαίδευσης μαίνεται μια σοβαρή πολιτική σύγκρουση, με αντικείμενο τη ριζική του, αντιδραστική αναδιάρθρωση. Στη σύγκρουση αυτή η ΔΟΕ έχει, μάλιστα, ανοίξει την αυλαία με την έναρξη του τρέχοντος σχολικού έτους. Με τη λήξη της παρούσας φάσης της σύγκρουσης η πολιτική ζωή του τόπου δε θα είναι όπως πριν, ακόμη και αν, προσωρινά, παγώσει η απόπειρα ολοκληρωτικής ιδιωτικοποίησης της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Το δυναμικό που συσσωρεύεται στους αγώνες των φοιτητών, των εκπαιδευτικών, των μαθητών και των εργαζομένων προωθεί γενικότερες πολιτικές ανακατατάξεις στην ελληνική κοινωνία.
Μέσα σε αυτές τις ενδιαφέρουσες εξελίξεις είναι αναγκαίο να αναγνωρίσουμε το κύριο αντικείμενο της σύγκρουσης μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα, το πραγματικό «μήλο της έριδος»: αυτό δεν είναι το οργανωτικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο διαδραματίζεται η εκπαιδευτική διαδικασία, δεν είναι, δηλαδή, ο ιδιοκτησιακός χαρακτήρας των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, το ύψος της χρηματοδότησής τους, η δομή τους και η διαδικασία διοίκησής τους. Όλα αυτά έχουν την ιδιαίτερη σημασία τους στο κατά πόσο διευκολύνεται ή παρεμποδίζεται η εκπαίδευση φοιτητών και μαθητών και, μάλιστα, στο ποιών διευκολύνεται και ποιών παρεμποδίζεται. Ακόμη, στο ποιος αποφασίζει για ποιο προσανατολισμό, διάρκεια, ποιότητα, διαδικασίες και περιεχόμενα των προγραμμάτων σπουδών και έρευνας. Τελικός τους σκοπός όμως, πυρήνας του όλου πλαισίου που συνθέτουν είναι η ίδια η διδακτική και ερευνητική διαδικασία. Η «μητέρα των μαχών» διεξάγεται για τους σκοπούς και τα περιεχόμενα των προγραμμάτων σπουδών, για το χαρακτήρα της διαπαιδαγώγησης στα σχολεία των δυο πρώτων βαθμίδων, για την παραγόμενη γνώση στα ΑΕΙ. Στη ΓΝΩΣΗ και στη ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ, στο ΠΟΙΟΣ ΜΑΘΑΙΝΕΙ - ΤΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ, εκεί στοχεύουν όλα τα οργανωτικά, διοικητικά και οικονομικά μέτρα. Με λίγα λόγια, το επίκεντρο της διαμάχης σχετικά με τη λειτουργία ενός ταξικού εκπαιδευτικού συστήματος, με τη λειτουργία αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης και την αναπαραγωγή της ταξικής διαίρεσης της κοινωνίας εντοπίζεται στην παραγωγή, διάδοση και αφομοίωση της γνώσης.
Εδώ αξίζει να σημειώσουμε ότι συχνά υπερτονίζουμε την υποχρηματοδότηση του εκπαιδευτικού συστήματος, πρόβλημα οπωσδήποτε υπαρκτό και καθοριστικό, παραβλέποντας κάποιες «διαφωτιστικές» εξαιρέσεις του κανόνα: στην περίπτωση των «Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων», ακόμη και στα Δημοτικά Σχολεία, υποστηρίζονται κατηγορίες «Δράσεων» με σοβαρά κονδύλια για τα δεδομένα της τρέχουσας χρηματοδότησης των σχολείων. Αυτές, μέσα από ελκυστικά αντικείμενα και διαδικασίες, αποσκοπούν στην προώθηση της σύγχρονης, κυρίαρχης «λογικής» της εκπαίδευσης: της διάσπασης του ενιαίου χαρακτήρα της διδασκαλίας, και, πολύ βαθύτερα, της εισαγωγής της αστικής ιδεολογίας περί της απολίτικης, εξατομικευμένης, ατομικής ευθύνης του πολίτη, περί της κοινωνικής ευθύνης των επιχειρήσεων, του ρόλου των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, της σημασίας της επιχειρηματικότητας κλπ. Συμπέρασμα: όταν οι αναδιαρθρώσεις που επιχειρούν απαιτούν χρήματα, οι κυβερνήσεις, η ΕΕ και οι επιχειρήσεις – χορηγοί πληρώνουν! Και αυτό γιατί η αστική τάξη, έμπειρη στη διακυβέρνηση, ιεραρχεί άριστα, βάζοντας το περιεχόμενο της εκπαιδευτικής διαδικασίας στην πρώτη θέση.
Επομένως, η ταξική, πολιτική διαμάχη στην εκπαίδευση εστιάζεται ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ μέσα στην ίδια την εκπαιδευτική διαδικασία: πρώτιστα στο ΤΙ διδάσκεται (σκοποί – περιεχόμενα) και ακολούθως, σε στενή διασύνδεση με αυτά, στο ΠΩΣ (μέθοδο) και στις ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΕΣ – ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ - ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ (δομή του εκπαιδευτικού συστήματος, χρηματοδότησή του, στενότερο και ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο λειτουργίας του). Στο τελευταίο ζήτημα ΕΝΤΑΣΣΕΤΑΙ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ, αφού αυτό δεν επηρεάζει μόνο τη ζωή μας ως εργαζομένων, αλλά και την ίδια τη δραστηριότητά μας ως εκπαιδευτικών λειτουργών. Ήδη συνειδητοποιείται πλατιά το ότι η εκπαιδευτική διαδικασία υποβαθμίζεται δραστικά μέσω του χαμηλού μισθού, του εργασιακού καθεστώτος των αναπληρωτών και ωρομισθίων, της απαξίωσης των πτυχίων από το ΑΣΕΠ, της σχεδιαζόμενης επιμήκυνσης του εργασιακού βίου, της ελλιπούς ασφαλιστικής κάλυψης, της ανεπαρκούς εκπαίδευσης και μετεκπαίδευσης, με λίγα λόγια, μέσω της απαξίωσης των ίδιων των εκπαιδευτικών ως παιδαγωγών και εργαζομένων γενικότερα.
Οι τελευταίες εξελίξεις απέδειξαν ότι όλο και περισσότερες/-οι εκπαιδευτικοί, διεκδικώντας λύσεις στα επαγγελματικά μας προβλήματα, συνειδητοποιούμε τη διασύνδεσή τους με τα προβλήματα της εκπαίδευσης, με τα οποία εμπλουτίζουμε την ατζέντα των αιτημάτων μας. Έτσι, προβάλλουμε την ανάγκη της επαρκούς χρηματοδότησης των σχολείων, τη βελτίωση της αριθμητικής σχέσης μαθητών – δασκάλων, την κατάργηση του εξετασιοκεντρικού χαρακτήρα του σχολείου, την άρση της ταξικής διαφοροποίησής του. Το καινούριο στοιχείο, όμως, της αντιπαράθεσής μας με την εκπαιδευτική πολιτική είναι η ανερχόμενη αντίθεσή μας στο περιεχόμενο των μαθημάτων, η οποία, προς το παρόν, εστιάζεται στην κριτική των νέων σχολικών βιβλίων. Η ανάπτυξη της πάλης των εκπαιδευτικών οδηγεί, σίγουρα όχι αυτόματα και με πολλές δυσκολίες, στην «καρδιά» της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Στην εξέλιξη, μάλιστα, αυτής της ιδεολογικής διαπάλης όλο και περισσότερες/-οι εκπαιδευτικοί υπερβαίνουν την άμυνα και προβληματίζονται, συζητούν, προβάλλουν το περίγραμμα ενός άλλου, ριζικά διαφορετικού σχολείου, με άλλη δομή, λειτουργία, σκοπούς και περιεχόμενο διαπαιδαγώγησης, που θα υπηρετεί τις μορφωτικές και ευρύτερες κοινωνικές ανάγκες ΟΛΩΝ των παιδιών του λαού, μέσα σε άλλες, ριζικά διαφορετικές κοινωνικές συνθήκες.
Από τα παραπάνω εξάγεται το συμπέρασμα ότι ΔΥΟ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΤΟΜΕΙΣ της κινηματικής δράσης των εκπαιδευτικών: το «ΕΞΩ» ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ (ο «δρόμος», οι συλλογικές εκδηλώσεις κλπ.) και το «ΜΕΣΑ» ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ, ΠΡΩΤΙΣΤΑ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ, στο μάθημα, σε συνδυασμό με την παρέμβαση στο Σύλλογο διδασκόντων και στους γονείς. Η δράση μας πρέπει να ξεδιπλώνεται και στους δυο τομείς, να αξιοποιεί τις δυνατότητες και των δυο, να περνά από τον ένα στον άλλο, να τροφοδοτείται από τις επιτυχίες και την εμπειρία στον ένα για να έχει αποτελέσματα στον άλλο. Και στους δυο να ανεβάζει τη θέληση για αντίσταση και ριζικές, προοδευτικές αλλαγές, να χτίζει συμμαχίες με γονείς, μαθητές, γενικότερα με εργαζόμενους, αξιοποιώντας κάθε μορφή πάλης στις κάθε φορά γενικές και ειδικές συνθήκες.
Τι θα συμβεί αν απολυτοποιήσουμε τη δράση στο «δρόμο» και, ταυτόχρονα, λειτουργήσουμε κομφορμιστικά στο μάθημα; Θα μπορέσουμε, έτσι, να πείσουμε μαθητές και γονείς για την ειλικρίνεια των προθέσεών μας σε σχέση με τα εκπαιδευτικά μας αιτήματα; Ή να κερδίσουμε την αλληλεγγύη τους στις επαγγελματικές μας διεκδικήσεις; Θα αφήσουμε «πεδίο δόξας λαμπρό» στην ταξική λειτουργία της εκπαίδευσης, χωρίς να ανοίξουμε ούτε μια χαραμάδα σε αυτή. Δε θα στείλουμε ούτε μια «αχτίδα φωτός» στη συνείδηση των παιδιών, δε θα προωθήσουμε αγωνιστικό πρότυπο ζωής στη νεολαία. Θα συμβάλουμε στην αναπαραγωγή του στερεότυπου του «δημόσιου υπάλληλου», που «επαναστατεί» σε συνθήκες μαζικότητας και ανωνυμίας και, μετά, στο χώρο όπου δοκιμάζεται η προσωπική του ευθύνη, σκύβει το κεφάλι και κάνει το «job» του, με ή χωρίς επίγνωση των συνεπειών που αυτό επιφέρει. Με αυτό τον τρόπο θα αναπαράγουμε την αποξένωσή μας από τη δουλειά μας, δυσκολεύοντας, έτσι, και την ανάπτυξη των αγώνων έξω από το σχολείο. Ένας φαύλος κύκλος θα διαιωνίζεται: κατακερματισμένη δράση αναπτύσσει κατακερματισμένη συνείδηση, η οποία, με τη σειρά της, θα παρεμποδίζει τη ριζοσπαστικοποίηση και συνολική πολιτικοποίηση της συνείδησης.
Από την άλλη μεριά, πού οδηγεί η απολυτοποίηση της παρέμβασης μέσα στην τάξη» χωρίς αντίστοιχη μαζική, πολιτική, «εξωτερική» πάλη; Δεν οδηγεί στον ίδιο το στραγγαλισμό αυτής της παρέμβασης, αφού της αφαιρεί κάθε μαχητικό και διευρυμένο έρεισμα απέναντι στο διοικητικό μηχανισμό του συστήματος; Τις περισσότερες φορές συρρικνώνεται σε μια βελτιωμένη διαχείριση των ίδιων προδιαγραφών, με κάποιες αιχμές ενάντια στην επιλεκτική λειτουργία του σχολείου και κάποιες άλλες στο ιδεολογικό περιεχόμενο των μαθημάτων. Μια τέτοια στάση ακολουθείται από όλο και περισσότερες/-ους εκπαιδευτικούς και δημιουργεί στη νεολαία και στο λαό μια υψηλή εκτίμηση για τον «καλό δάσκαλο ή δασκάλα», που «ενδιαφέρεται» για τα παιδιά. Δεν πρέπει να υποτιμηθεί ως προς την ηθική της διάσταση και την πρακτική της σημασία. Όμως, δεν υπερβαίνει τον ατομικό της χαρακτήρα, δεν οδηγεί από μόνη της στη συλλογική συνδικαλιστική – πολιτική πάλη, δεν προωθεί τη δημιουργία πολιτικής συνείδησης στη βάση των εξελίξεων στην Παιδεία.
Απαιτείται, λοιπόν, μια ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΟΣΥΝΔΕΣΗ της πάλης «ΕΞΩ» από το σχολείο και «ΜΕΣΑ» σε αυτό. Το «ΜΕΣΑ», μάλιστα, είναι καθημερινό, αναφέρεται σε κάθε λεπτό της παραμονής μας στο σχολείο, αφορά σε κάθε πράξη, σε κάθε «παιδαγωγική μας ανάσα». Αντιστρατεύεται έμπρακτα την ταξική διαφοροποίηση των μαθητών μας, την υποβάθμιση της μόρφωσης των περισσοτέρων, την ιδεολογική τους χειραγώγηση, την ακύρωση ακόμη και της θέλησής τους για αφύπνιση και χειραφέτηση.
Κάθε στιγμή στην τάξη περιέχει «εύφλεκτη ύλη» για ιδεολογική – μορφωτική αντιπαράθεση. Μιλώντας για το Δαρβίνο. Διδάσκοντας γλώσσα με δόκιμους συγγραφείς από το χώρο της Λογοτεχνίας και των σύγχρονων επεξεργασιών, παραλείποντας την κωμικοτραγική χρήση των συνταγών μαγειρικής και των διαφημίσεων. Ξεπερνώντας έναν επιφανειακό «σεβασμό» των μεταναστών βάσει της κυρίαρχης «διαπολιτισμικής» αντίληψης και ανοίγοντας τη συζήτηση για τις αιτίες, που τους έφεραν εδώ, για την εργοδοτική και κρατική συμπεριφορά απέναντί τους!
Στην Ιστορία, στο κεφάλαιο της προεπαναστατικής Κωνσταντινούπολης, αξίζει να φέρουμε τα παιδιά σε επαφή με πηγές και προβληματισμούς για τη δράση των Φαναριωτών και τη στάση του Πατριαρχείου απέναντι στην Επανάσταση του ΄21, αντί για τη «διαθεματικότητα» της πολίτικης κουζίνας. Να παρουσιάσουμε τον ηρωισμό του Διάκου και του Παπαφλέσσα συνδέοντάς τον με την αυτοθυσία των σημερινών υπερασπιστών του Ιράκ και της Παλαιστίνης. Να μιλήσουμε για τα διαβόητα δάνεια της Αγγλίας, που έδεσαν το λαό μας χειροπόδαρα, και να τα υπενθυμίσουμε όταν φτάσουμε στο Δεκέμβρη του ΄44. Να οδηγήσουμε σε μια κριτική – διαλεκτική εξέταση της αρχαίας και της σύγχρονης «Δημοκρατίας», με την κατανόηση του ταξικού της χαρακτήρα στην εξέλιξή του. Να «πετάξουμε» τη γνωστή τσιμεντοσακούλα από την εμπέδωση του μύθου του Ηρακλή!
Να εξηγήσουμε τι σημαίνει η συμμετοχή των παιδιών και των γονιών τους στη συντήρηση της παιδικής χαράς, όπως αναφέρεται στη Μελέτη Περιβάλλοντος. Να αρνηθούμε το «διαθεματικό» συνονθύλευμα, όπου παρουσιάζονται «ατάκτως εριμμένες» πληροφορίες για θρεπτικά συστατικά ή γεγονότα της τοπικής Ιστορίας, ενάντια σε κάθε έννοια διδακτικής καταλληλότητας και συστηματικότητας. Να αντισταθούμε στην αποσπασματικότητα και την ιδεολογική «νέφωση» των κάθε λογής Προγραμμάτων. Κυκλοφοριακή Αγωγή, μέτρα προστασίας από τους σεισμούς, υγιεινή διατροφή και άλλα να τα ενσωματώσουμε εμείς στο πρόγραμμα της τάξης μας, διεκδικώντας, ταυτόχρονα, χρηματοδότηση και ένταξη κάθε χρήσιμης γνώσης στο πανελλαδικό πρόγραμμα σπουδών της αντίστοιχης τάξης. Πάνω απ΄ όλα, να αχρηστέψουμε τα «Προγράμματα Επιχειρηματικότητας», που αποσκοπούν στην αφομοίωση των «ιερών αξιών» του καπιταλισμού από τα πρώτα κιόλας παιδικά χρόνια.
Σε ό,τι αφορά στους ταξικούς φραγμούς, να «δώσουμε μάχη» για να μορφωθούν τα κοινωνικά αδύνατα παιδιά. Να ασχοληθούμε με αυτά στο μάθημα, να τα βοηθήσουμε, να τονώσουμε την αυτοπεποίθησή τους, να βοηθήσουμε τους εργαζόμενους γονείς τους στη διαπαιδαγώγησή τους. Να συμβάλουμε στο να συνειδητοποιήσουν την ταξική «συνομωσία» σε βάρος τους, να αναπτύξουν αγωνιστική στάση στη ζωή. Στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση να αρνηθούμε το ρόλο του «παιδονόμου», να ενθαρρύνουμε τους μαθητές στο να αγωνίζονται, να εμφανιστούμε ως «φυσικοί» τους σύμμαχοι, όχι ως φανατικοί «ραβδούχοι» της εξουσίας ή τρομαγμένοι υπαλληλίσκοι.
Μα είναι εύκολα όλα αυτά; Δεν προσκρούουν στο «τείχος» του διοικητικού μηχανισμού, ακόμη και τώρα, που δεν έχει μπει σε ισχύ ο μηχανισμός της λεγόμενης «αξιολόγησης»; Δεν παρεμποδίζονται από την κυριαρχία της αστικής ιδεολογίας σε πολλούς γονείς και μαθητές, από την πίεση που ασκεί στη συνείδησή τους ο εξεταστικός «μαραθώνιος», η βαθμοθηρία, οι αυταπάτες για επιτυχία στη ζωή μέσω της σχολικής «επιτυχίας»; Αλλά και σε εμάς, στους εκπαιδευτικούς, δε λειτουργεί η διαδικασία της αλλοτρίωσης κάθε εργαζομένου σε εξαρτημένη εργασιακή σχέση, όπως την ανέλυσε ο Μαρξ; Δε δυσκολεύουν επιπρόσθετα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της «ενδοσχολικής διαπάλης», όπου απουσιάζουν η μάζα, ο παλμός, η μαχητικότητα της διαδήλωσης; Μήπως δεν επιδρούν αρνητικά οι ρουτίνες και το «κατεβασμένο» κλίμα της καθημερινότητας;
Οπωσδήποτε ισχύουν όλα τα παραπάνω, αλλά δεν αποτελούν τίποτε άλλο παρά την έκφραση της αστικής πολιτικής και ιδεολογικής κυριαρχίας στο χώρο δουλειάς μας. Κάθε τομέας πάλης έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, όπου ανήκουν και οι ιδιαίτερες δυσκολίες για εκείνους που αγωνίζονται. Είναι «όλα του γάμου δύσκολα», πουθενά δεν είναι μόνο «ρόδινα» και αλλού μόνο «μαύρα»! Πουθενά και ποτέ ο αγώνας ενάντια στην κυρίαρχη τάξη δε θα είναι ένας ανέμελος περίπατος! Ούτε, όμως, και οι εργαζόμενοι είμαστε «τα πρόβατα επί σφαγή», που βαδίζουμε προς τη θυσία! Οι αγώνες μας έχουν και κατακτήσεις! Το μέλλον μας δεν είναι η θυσία, αλλά η νίκη, και αυτό, νομοτελειακά, τόσο σίγουρο, όσο και η διαδοχή της νύχτας από τη μέρα!
Είναι διαφορετικό το να ακυρώνουμε κάθε αγωνιστική κινητοποίηση στο όνομα των δυσκολιών της από το να την οργανώνουμε «με νου και γνώση», με συνυπολογισμό όλων των παραγόντων αλλά και με τόλμη, με ρίσκο! Η αντιπαράθεση μέσα στο σχολείο με την εκπαιδευτική πολιτική και τις αντιδραστικές της αναδιαρθρώσεις πρέπει να πάρει ΜΑΖΙΚΟ, ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ. Να ξεφύγει από την ατομική δράση, όσο τιμητική και χρήσιμη είναι αυτή, και να «αγκαλιάσει» μάζες εκπαιδευτικών. Η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΧΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΟΡΦΗ ΠΑΛΗΣ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ (και κάθε εκπαιδευτική Ομοσπονδία), ΜΕ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ, ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟ, ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΣΥΜΜΑΧΙΩΝ, ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ. Το περιεχόμενο της παρέμβασης αυτής πρέπει, πλέον, να πάρει κεντρική θέση στις συλλογικές διαδικασίες της Ομοσπονδίας, χωρίς, βέβαια αυταπάτες, ότι θα εξασφαλίζεται πάντα ιδεολογική ομοφωνία. Ταυτόχρονα, κανείς εκπαιδευτικός ή καμιά συλλογική έκφραση να μην παρεμποδίζεται από τον εκάστοτε συσχετισμό δύναμης των παρατάξεων.
Μήπως, όμως, σπέρνουμε με αυτό τον τρόπο αυταπάτες για μια «πορεία μέσα από τους θεσμούς», για «τη διάβρωσή τους από τα μέσα»; Μήπως θεωρούμε και εμείς, ότι όλα εξαρτώνται από τη στάση των εκπαιδευτικών; Εάν προβάλλαμε κάτι τέτοιο, θα ήταν πολιτικά παιδαριώδες. Όχι, η αγωνιστική στάση των εκπαιδευτικών μέσα στην τάξη προς όφελος των παιδιών των εργαζομένων και από προοδευτική ιδεολογική σκοπιά μπορεί και πρέπει να αποτελέσει έναν σοβαρό κρίκο των αγώνων τόσο των εκπαιδευτικών όσο και όλου του Λαού για μια άλλη Παιδεία και Κοινωνία. Μπορεί και πρέπει να συνδεθεί με την πάλη «έξω», «στο δρόμο» και να ανυψωθεί σε μια καθολική εργατική – λαϊκή διεκδίκηση ριζοσπαστικών λύσεων ΕΝΑΝΤΙΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΧΥΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ-ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ.
Αυτός ο ενιαίος αλλά και πολύπλευρος προσανατολισμός της δράσης μας πηγάζει από τη συνειδητοποίηση της ταξικής μας θέσης: είμαστε μέρος της εργατικής τάξης, που εργαζόμαστε στον ιδεολογικό μηχανισμό του αστικού κράτους. Το τελευταίο προσπαθεί με ιδιαίτερο ζήλο να στρεβλώσει τη συνείδησή μας, να μας αφαιρέσει την αξιοπρέπεια, την αυτοεκτίμηση, να μας επιβάλει την αποδοχή της απαξίωσης του παιδαγωγικού μας έργου άρα και της ίδιας μας της προσωπικότητας. Επομένως, ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΘΗΚΟΝ, ΕΧΟΥΜΕ ΕΥΘΥΝΗ να δράσουμε και μέσα στην τάξη και στο σχολείο και «στο δρόμο», παντού, έτσι, ώστε η συνείδησή μας και η δράση μας να αντανακλούν την πραγματικότητα: το ότι τα επαγγελματικά μας προβλήματα αποτελούν παράγοντα της μορφωτικής υποβάθμισης και χειραγώγησης των παιδιών του Λαού. Ότι το βάθεμα και η διασφάλιση του ταξικού χάσματος στην κοινωνία προϋποθέτει τη δική μας πειθάρχηση, τη δική μας υποβάθμιση καθώς και τη δική μας εσωτερική - επαγγελματική διαφοροποίηση. Ο μισθός, η σύνταξη και η περίθαλψη, τα ωράρια και οι συνθήκες της διδασκαλίας, η πειθαρχική «ασφυξία» στα σχολεία των χαμηλών ταχυτήτων (στα πλαίσια της «αποκέντρωσης») θα συμβάλουν στη «διάπλαση» των «θυμάτων» της «ευελφάλειας».
Η κοινωνική μας ευθύνη δεν αναφέρεται σε όλη την Κοινωνία! Αποκλείει από τον «ορίζοντά» της την άρχουσα τάξη! Δε θέλουμε να λογοδοτήσουμε σε αυτή! Αναφέρεται στο λαό, στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, στα παιδιά τους, στον κόσμο της δουλειάς και της στέρησης, στο δικό μας, δηλαδή, κόσμο! Η έμπρακτη ανάληψη αυτής της ευθύνης εκ μέρους μας, μέσα κι έξω από το σχολείο, αποτελεί για εμάς πολιτικό, ιδεολογικό, ηθικό, μονόδρομο!
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
APPLE, MICHAEL. Ιδεολογία και αναλυτικά προγράμματα. Θεσσαλονίκη: παρατηρητής.
Κάτσικας, Χ., Θεριανός, Κ. (2006). Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΜΑΘΕΙΑΣ. Αθήνα: Gutenberg.
Κάτσικας, Χ., Θεριανός, Κ., Τσιριγώτης, Θ., Καββαδίας, Γ. (2007). Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ. Αθήνα: Εκδοτικός Οίκος ΛΙΒΑΝΗ.
ΚΕΝΤΡΟ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ – ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΔΙΗΜΕΡΟ, (1985). ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΛΗΝΟΣ, 100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ. Αθήνα: ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ.
ΛΕΝΙΝ, Για την Αγωγή και την Παιδεία, τ. 1,2,. Αθήνα: ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ.
Μηλιαρονικολάκη, Ε. (2006). Το πανόραμα της αντιδραστικής αναδιάρθρωσης στην Παιδεία. ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ, Τ. 4-5.
Sarup, Madan, (2006). ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ. Αθήνα: επίκεντρο.
* Εισηγήση στην ημερίδα της ΔΟΕ (Χανιά 24/2/2007) με θέμα : Δάσκαλος – Σχολείο – Κοινωνία
Μάριος Μιχαηλίδης, Δρ. Κοιν. Επιστημών
Η διεξαγωγή ημερίδας με θέμα τους/τις εκπαιδευτικούς αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για τη Διδασκαλική Ομοσπονδία τόσο γενικά, όσο και ειδικά, στις τρέχουσες κοινωνικο-πολιτικές συνθήκες. Μια σύγχρονη συνδικαλιστική δράση απαιτεί τη συνεχή επιστημονική διερεύνηση της κοινωνικής ταυτότητας και δραστηριότητας των εκπαιδευτικών, έτσι ώστε αιτήματα, μορφές πάλης και μέτωπα να απαντούν σωστά στις σύγχρονες ανάγκες των συνδικαλισμένων μελών αλλά και όλου του Λαού.
Αυτή η ανάγκη είναι ιδιαίτερα επιτακτική στην τρέχουσα χρονική περίοδο, μέσα στην οποία πραγματοποιείται η ημερίδα αυτή. Στο χώρο της Εκπαίδευσης μαίνεται μια σοβαρή πολιτική σύγκρουση, με αντικείμενο τη ριζική του, αντιδραστική αναδιάρθρωση. Στη σύγκρουση αυτή η ΔΟΕ έχει, μάλιστα, ανοίξει την αυλαία με την έναρξη του τρέχοντος σχολικού έτους. Με τη λήξη της παρούσας φάσης της σύγκρουσης η πολιτική ζωή του τόπου δε θα είναι όπως πριν, ακόμη και αν, προσωρινά, παγώσει η απόπειρα ολοκληρωτικής ιδιωτικοποίησης της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Το δυναμικό που συσσωρεύεται στους αγώνες των φοιτητών, των εκπαιδευτικών, των μαθητών και των εργαζομένων προωθεί γενικότερες πολιτικές ανακατατάξεις στην ελληνική κοινωνία.
Μέσα σε αυτές τις ενδιαφέρουσες εξελίξεις είναι αναγκαίο να αναγνωρίσουμε το κύριο αντικείμενο της σύγκρουσης μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα, το πραγματικό «μήλο της έριδος»: αυτό δεν είναι το οργανωτικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο διαδραματίζεται η εκπαιδευτική διαδικασία, δεν είναι, δηλαδή, ο ιδιοκτησιακός χαρακτήρας των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, το ύψος της χρηματοδότησής τους, η δομή τους και η διαδικασία διοίκησής τους. Όλα αυτά έχουν την ιδιαίτερη σημασία τους στο κατά πόσο διευκολύνεται ή παρεμποδίζεται η εκπαίδευση φοιτητών και μαθητών και, μάλιστα, στο ποιών διευκολύνεται και ποιών παρεμποδίζεται. Ακόμη, στο ποιος αποφασίζει για ποιο προσανατολισμό, διάρκεια, ποιότητα, διαδικασίες και περιεχόμενα των προγραμμάτων σπουδών και έρευνας. Τελικός τους σκοπός όμως, πυρήνας του όλου πλαισίου που συνθέτουν είναι η ίδια η διδακτική και ερευνητική διαδικασία. Η «μητέρα των μαχών» διεξάγεται για τους σκοπούς και τα περιεχόμενα των προγραμμάτων σπουδών, για το χαρακτήρα της διαπαιδαγώγησης στα σχολεία των δυο πρώτων βαθμίδων, για την παραγόμενη γνώση στα ΑΕΙ. Στη ΓΝΩΣΗ και στη ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ, στο ΠΟΙΟΣ ΜΑΘΑΙΝΕΙ - ΤΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ, εκεί στοχεύουν όλα τα οργανωτικά, διοικητικά και οικονομικά μέτρα. Με λίγα λόγια, το επίκεντρο της διαμάχης σχετικά με τη λειτουργία ενός ταξικού εκπαιδευτικού συστήματος, με τη λειτουργία αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης και την αναπαραγωγή της ταξικής διαίρεσης της κοινωνίας εντοπίζεται στην παραγωγή, διάδοση και αφομοίωση της γνώσης.
Εδώ αξίζει να σημειώσουμε ότι συχνά υπερτονίζουμε την υποχρηματοδότηση του εκπαιδευτικού συστήματος, πρόβλημα οπωσδήποτε υπαρκτό και καθοριστικό, παραβλέποντας κάποιες «διαφωτιστικές» εξαιρέσεις του κανόνα: στην περίπτωση των «Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων», ακόμη και στα Δημοτικά Σχολεία, υποστηρίζονται κατηγορίες «Δράσεων» με σοβαρά κονδύλια για τα δεδομένα της τρέχουσας χρηματοδότησης των σχολείων. Αυτές, μέσα από ελκυστικά αντικείμενα και διαδικασίες, αποσκοπούν στην προώθηση της σύγχρονης, κυρίαρχης «λογικής» της εκπαίδευσης: της διάσπασης του ενιαίου χαρακτήρα της διδασκαλίας, και, πολύ βαθύτερα, της εισαγωγής της αστικής ιδεολογίας περί της απολίτικης, εξατομικευμένης, ατομικής ευθύνης του πολίτη, περί της κοινωνικής ευθύνης των επιχειρήσεων, του ρόλου των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, της σημασίας της επιχειρηματικότητας κλπ. Συμπέρασμα: όταν οι αναδιαρθρώσεις που επιχειρούν απαιτούν χρήματα, οι κυβερνήσεις, η ΕΕ και οι επιχειρήσεις – χορηγοί πληρώνουν! Και αυτό γιατί η αστική τάξη, έμπειρη στη διακυβέρνηση, ιεραρχεί άριστα, βάζοντας το περιεχόμενο της εκπαιδευτικής διαδικασίας στην πρώτη θέση.
Επομένως, η ταξική, πολιτική διαμάχη στην εκπαίδευση εστιάζεται ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ μέσα στην ίδια την εκπαιδευτική διαδικασία: πρώτιστα στο ΤΙ διδάσκεται (σκοποί – περιεχόμενα) και ακολούθως, σε στενή διασύνδεση με αυτά, στο ΠΩΣ (μέθοδο) και στις ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΕΣ – ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ - ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ (δομή του εκπαιδευτικού συστήματος, χρηματοδότησή του, στενότερο και ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο λειτουργίας του). Στο τελευταίο ζήτημα ΕΝΤΑΣΣΕΤΑΙ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ, αφού αυτό δεν επηρεάζει μόνο τη ζωή μας ως εργαζομένων, αλλά και την ίδια τη δραστηριότητά μας ως εκπαιδευτικών λειτουργών. Ήδη συνειδητοποιείται πλατιά το ότι η εκπαιδευτική διαδικασία υποβαθμίζεται δραστικά μέσω του χαμηλού μισθού, του εργασιακού καθεστώτος των αναπληρωτών και ωρομισθίων, της απαξίωσης των πτυχίων από το ΑΣΕΠ, της σχεδιαζόμενης επιμήκυνσης του εργασιακού βίου, της ελλιπούς ασφαλιστικής κάλυψης, της ανεπαρκούς εκπαίδευσης και μετεκπαίδευσης, με λίγα λόγια, μέσω της απαξίωσης των ίδιων των εκπαιδευτικών ως παιδαγωγών και εργαζομένων γενικότερα.
Οι τελευταίες εξελίξεις απέδειξαν ότι όλο και περισσότερες/-οι εκπαιδευτικοί, διεκδικώντας λύσεις στα επαγγελματικά μας προβλήματα, συνειδητοποιούμε τη διασύνδεσή τους με τα προβλήματα της εκπαίδευσης, με τα οποία εμπλουτίζουμε την ατζέντα των αιτημάτων μας. Έτσι, προβάλλουμε την ανάγκη της επαρκούς χρηματοδότησης των σχολείων, τη βελτίωση της αριθμητικής σχέσης μαθητών – δασκάλων, την κατάργηση του εξετασιοκεντρικού χαρακτήρα του σχολείου, την άρση της ταξικής διαφοροποίησής του. Το καινούριο στοιχείο, όμως, της αντιπαράθεσής μας με την εκπαιδευτική πολιτική είναι η ανερχόμενη αντίθεσή μας στο περιεχόμενο των μαθημάτων, η οποία, προς το παρόν, εστιάζεται στην κριτική των νέων σχολικών βιβλίων. Η ανάπτυξη της πάλης των εκπαιδευτικών οδηγεί, σίγουρα όχι αυτόματα και με πολλές δυσκολίες, στην «καρδιά» της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Στην εξέλιξη, μάλιστα, αυτής της ιδεολογικής διαπάλης όλο και περισσότερες/-οι εκπαιδευτικοί υπερβαίνουν την άμυνα και προβληματίζονται, συζητούν, προβάλλουν το περίγραμμα ενός άλλου, ριζικά διαφορετικού σχολείου, με άλλη δομή, λειτουργία, σκοπούς και περιεχόμενο διαπαιδαγώγησης, που θα υπηρετεί τις μορφωτικές και ευρύτερες κοινωνικές ανάγκες ΟΛΩΝ των παιδιών του λαού, μέσα σε άλλες, ριζικά διαφορετικές κοινωνικές συνθήκες.
Από τα παραπάνω εξάγεται το συμπέρασμα ότι ΔΥΟ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΤΟΜΕΙΣ της κινηματικής δράσης των εκπαιδευτικών: το «ΕΞΩ» ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ (ο «δρόμος», οι συλλογικές εκδηλώσεις κλπ.) και το «ΜΕΣΑ» ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ, ΠΡΩΤΙΣΤΑ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ, στο μάθημα, σε συνδυασμό με την παρέμβαση στο Σύλλογο διδασκόντων και στους γονείς. Η δράση μας πρέπει να ξεδιπλώνεται και στους δυο τομείς, να αξιοποιεί τις δυνατότητες και των δυο, να περνά από τον ένα στον άλλο, να τροφοδοτείται από τις επιτυχίες και την εμπειρία στον ένα για να έχει αποτελέσματα στον άλλο. Και στους δυο να ανεβάζει τη θέληση για αντίσταση και ριζικές, προοδευτικές αλλαγές, να χτίζει συμμαχίες με γονείς, μαθητές, γενικότερα με εργαζόμενους, αξιοποιώντας κάθε μορφή πάλης στις κάθε φορά γενικές και ειδικές συνθήκες.
Τι θα συμβεί αν απολυτοποιήσουμε τη δράση στο «δρόμο» και, ταυτόχρονα, λειτουργήσουμε κομφορμιστικά στο μάθημα; Θα μπορέσουμε, έτσι, να πείσουμε μαθητές και γονείς για την ειλικρίνεια των προθέσεών μας σε σχέση με τα εκπαιδευτικά μας αιτήματα; Ή να κερδίσουμε την αλληλεγγύη τους στις επαγγελματικές μας διεκδικήσεις; Θα αφήσουμε «πεδίο δόξας λαμπρό» στην ταξική λειτουργία της εκπαίδευσης, χωρίς να ανοίξουμε ούτε μια χαραμάδα σε αυτή. Δε θα στείλουμε ούτε μια «αχτίδα φωτός» στη συνείδηση των παιδιών, δε θα προωθήσουμε αγωνιστικό πρότυπο ζωής στη νεολαία. Θα συμβάλουμε στην αναπαραγωγή του στερεότυπου του «δημόσιου υπάλληλου», που «επαναστατεί» σε συνθήκες μαζικότητας και ανωνυμίας και, μετά, στο χώρο όπου δοκιμάζεται η προσωπική του ευθύνη, σκύβει το κεφάλι και κάνει το «job» του, με ή χωρίς επίγνωση των συνεπειών που αυτό επιφέρει. Με αυτό τον τρόπο θα αναπαράγουμε την αποξένωσή μας από τη δουλειά μας, δυσκολεύοντας, έτσι, και την ανάπτυξη των αγώνων έξω από το σχολείο. Ένας φαύλος κύκλος θα διαιωνίζεται: κατακερματισμένη δράση αναπτύσσει κατακερματισμένη συνείδηση, η οποία, με τη σειρά της, θα παρεμποδίζει τη ριζοσπαστικοποίηση και συνολική πολιτικοποίηση της συνείδησης.
Από την άλλη μεριά, πού οδηγεί η απολυτοποίηση της παρέμβασης μέσα στην τάξη» χωρίς αντίστοιχη μαζική, πολιτική, «εξωτερική» πάλη; Δεν οδηγεί στον ίδιο το στραγγαλισμό αυτής της παρέμβασης, αφού της αφαιρεί κάθε μαχητικό και διευρυμένο έρεισμα απέναντι στο διοικητικό μηχανισμό του συστήματος; Τις περισσότερες φορές συρρικνώνεται σε μια βελτιωμένη διαχείριση των ίδιων προδιαγραφών, με κάποιες αιχμές ενάντια στην επιλεκτική λειτουργία του σχολείου και κάποιες άλλες στο ιδεολογικό περιεχόμενο των μαθημάτων. Μια τέτοια στάση ακολουθείται από όλο και περισσότερες/-ους εκπαιδευτικούς και δημιουργεί στη νεολαία και στο λαό μια υψηλή εκτίμηση για τον «καλό δάσκαλο ή δασκάλα», που «ενδιαφέρεται» για τα παιδιά. Δεν πρέπει να υποτιμηθεί ως προς την ηθική της διάσταση και την πρακτική της σημασία. Όμως, δεν υπερβαίνει τον ατομικό της χαρακτήρα, δεν οδηγεί από μόνη της στη συλλογική συνδικαλιστική – πολιτική πάλη, δεν προωθεί τη δημιουργία πολιτικής συνείδησης στη βάση των εξελίξεων στην Παιδεία.
Απαιτείται, λοιπόν, μια ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΟΣΥΝΔΕΣΗ της πάλης «ΕΞΩ» από το σχολείο και «ΜΕΣΑ» σε αυτό. Το «ΜΕΣΑ», μάλιστα, είναι καθημερινό, αναφέρεται σε κάθε λεπτό της παραμονής μας στο σχολείο, αφορά σε κάθε πράξη, σε κάθε «παιδαγωγική μας ανάσα». Αντιστρατεύεται έμπρακτα την ταξική διαφοροποίηση των μαθητών μας, την υποβάθμιση της μόρφωσης των περισσοτέρων, την ιδεολογική τους χειραγώγηση, την ακύρωση ακόμη και της θέλησής τους για αφύπνιση και χειραφέτηση.
Κάθε στιγμή στην τάξη περιέχει «εύφλεκτη ύλη» για ιδεολογική – μορφωτική αντιπαράθεση. Μιλώντας για το Δαρβίνο. Διδάσκοντας γλώσσα με δόκιμους συγγραφείς από το χώρο της Λογοτεχνίας και των σύγχρονων επεξεργασιών, παραλείποντας την κωμικοτραγική χρήση των συνταγών μαγειρικής και των διαφημίσεων. Ξεπερνώντας έναν επιφανειακό «σεβασμό» των μεταναστών βάσει της κυρίαρχης «διαπολιτισμικής» αντίληψης και ανοίγοντας τη συζήτηση για τις αιτίες, που τους έφεραν εδώ, για την εργοδοτική και κρατική συμπεριφορά απέναντί τους!
Στην Ιστορία, στο κεφάλαιο της προεπαναστατικής Κωνσταντινούπολης, αξίζει να φέρουμε τα παιδιά σε επαφή με πηγές και προβληματισμούς για τη δράση των Φαναριωτών και τη στάση του Πατριαρχείου απέναντι στην Επανάσταση του ΄21, αντί για τη «διαθεματικότητα» της πολίτικης κουζίνας. Να παρουσιάσουμε τον ηρωισμό του Διάκου και του Παπαφλέσσα συνδέοντάς τον με την αυτοθυσία των σημερινών υπερασπιστών του Ιράκ και της Παλαιστίνης. Να μιλήσουμε για τα διαβόητα δάνεια της Αγγλίας, που έδεσαν το λαό μας χειροπόδαρα, και να τα υπενθυμίσουμε όταν φτάσουμε στο Δεκέμβρη του ΄44. Να οδηγήσουμε σε μια κριτική – διαλεκτική εξέταση της αρχαίας και της σύγχρονης «Δημοκρατίας», με την κατανόηση του ταξικού της χαρακτήρα στην εξέλιξή του. Να «πετάξουμε» τη γνωστή τσιμεντοσακούλα από την εμπέδωση του μύθου του Ηρακλή!
Να εξηγήσουμε τι σημαίνει η συμμετοχή των παιδιών και των γονιών τους στη συντήρηση της παιδικής χαράς, όπως αναφέρεται στη Μελέτη Περιβάλλοντος. Να αρνηθούμε το «διαθεματικό» συνονθύλευμα, όπου παρουσιάζονται «ατάκτως εριμμένες» πληροφορίες για θρεπτικά συστατικά ή γεγονότα της τοπικής Ιστορίας, ενάντια σε κάθε έννοια διδακτικής καταλληλότητας και συστηματικότητας. Να αντισταθούμε στην αποσπασματικότητα και την ιδεολογική «νέφωση» των κάθε λογής Προγραμμάτων. Κυκλοφοριακή Αγωγή, μέτρα προστασίας από τους σεισμούς, υγιεινή διατροφή και άλλα να τα ενσωματώσουμε εμείς στο πρόγραμμα της τάξης μας, διεκδικώντας, ταυτόχρονα, χρηματοδότηση και ένταξη κάθε χρήσιμης γνώσης στο πανελλαδικό πρόγραμμα σπουδών της αντίστοιχης τάξης. Πάνω απ΄ όλα, να αχρηστέψουμε τα «Προγράμματα Επιχειρηματικότητας», που αποσκοπούν στην αφομοίωση των «ιερών αξιών» του καπιταλισμού από τα πρώτα κιόλας παιδικά χρόνια.
Σε ό,τι αφορά στους ταξικούς φραγμούς, να «δώσουμε μάχη» για να μορφωθούν τα κοινωνικά αδύνατα παιδιά. Να ασχοληθούμε με αυτά στο μάθημα, να τα βοηθήσουμε, να τονώσουμε την αυτοπεποίθησή τους, να βοηθήσουμε τους εργαζόμενους γονείς τους στη διαπαιδαγώγησή τους. Να συμβάλουμε στο να συνειδητοποιήσουν την ταξική «συνομωσία» σε βάρος τους, να αναπτύξουν αγωνιστική στάση στη ζωή. Στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση να αρνηθούμε το ρόλο του «παιδονόμου», να ενθαρρύνουμε τους μαθητές στο να αγωνίζονται, να εμφανιστούμε ως «φυσικοί» τους σύμμαχοι, όχι ως φανατικοί «ραβδούχοι» της εξουσίας ή τρομαγμένοι υπαλληλίσκοι.
Μα είναι εύκολα όλα αυτά; Δεν προσκρούουν στο «τείχος» του διοικητικού μηχανισμού, ακόμη και τώρα, που δεν έχει μπει σε ισχύ ο μηχανισμός της λεγόμενης «αξιολόγησης»; Δεν παρεμποδίζονται από την κυριαρχία της αστικής ιδεολογίας σε πολλούς γονείς και μαθητές, από την πίεση που ασκεί στη συνείδησή τους ο εξεταστικός «μαραθώνιος», η βαθμοθηρία, οι αυταπάτες για επιτυχία στη ζωή μέσω της σχολικής «επιτυχίας»; Αλλά και σε εμάς, στους εκπαιδευτικούς, δε λειτουργεί η διαδικασία της αλλοτρίωσης κάθε εργαζομένου σε εξαρτημένη εργασιακή σχέση, όπως την ανέλυσε ο Μαρξ; Δε δυσκολεύουν επιπρόσθετα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της «ενδοσχολικής διαπάλης», όπου απουσιάζουν η μάζα, ο παλμός, η μαχητικότητα της διαδήλωσης; Μήπως δεν επιδρούν αρνητικά οι ρουτίνες και το «κατεβασμένο» κλίμα της καθημερινότητας;
Οπωσδήποτε ισχύουν όλα τα παραπάνω, αλλά δεν αποτελούν τίποτε άλλο παρά την έκφραση της αστικής πολιτικής και ιδεολογικής κυριαρχίας στο χώρο δουλειάς μας. Κάθε τομέας πάλης έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, όπου ανήκουν και οι ιδιαίτερες δυσκολίες για εκείνους που αγωνίζονται. Είναι «όλα του γάμου δύσκολα», πουθενά δεν είναι μόνο «ρόδινα» και αλλού μόνο «μαύρα»! Πουθενά και ποτέ ο αγώνας ενάντια στην κυρίαρχη τάξη δε θα είναι ένας ανέμελος περίπατος! Ούτε, όμως, και οι εργαζόμενοι είμαστε «τα πρόβατα επί σφαγή», που βαδίζουμε προς τη θυσία! Οι αγώνες μας έχουν και κατακτήσεις! Το μέλλον μας δεν είναι η θυσία, αλλά η νίκη, και αυτό, νομοτελειακά, τόσο σίγουρο, όσο και η διαδοχή της νύχτας από τη μέρα!
Είναι διαφορετικό το να ακυρώνουμε κάθε αγωνιστική κινητοποίηση στο όνομα των δυσκολιών της από το να την οργανώνουμε «με νου και γνώση», με συνυπολογισμό όλων των παραγόντων αλλά και με τόλμη, με ρίσκο! Η αντιπαράθεση μέσα στο σχολείο με την εκπαιδευτική πολιτική και τις αντιδραστικές της αναδιαρθρώσεις πρέπει να πάρει ΜΑΖΙΚΟ, ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ. Να ξεφύγει από την ατομική δράση, όσο τιμητική και χρήσιμη είναι αυτή, και να «αγκαλιάσει» μάζες εκπαιδευτικών. Η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΧΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΟΡΦΗ ΠΑΛΗΣ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ (και κάθε εκπαιδευτική Ομοσπονδία), ΜΕ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ, ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟ, ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΣΥΜΜΑΧΙΩΝ, ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ. Το περιεχόμενο της παρέμβασης αυτής πρέπει, πλέον, να πάρει κεντρική θέση στις συλλογικές διαδικασίες της Ομοσπονδίας, χωρίς, βέβαια αυταπάτες, ότι θα εξασφαλίζεται πάντα ιδεολογική ομοφωνία. Ταυτόχρονα, κανείς εκπαιδευτικός ή καμιά συλλογική έκφραση να μην παρεμποδίζεται από τον εκάστοτε συσχετισμό δύναμης των παρατάξεων.
Μήπως, όμως, σπέρνουμε με αυτό τον τρόπο αυταπάτες για μια «πορεία μέσα από τους θεσμούς», για «τη διάβρωσή τους από τα μέσα»; Μήπως θεωρούμε και εμείς, ότι όλα εξαρτώνται από τη στάση των εκπαιδευτικών; Εάν προβάλλαμε κάτι τέτοιο, θα ήταν πολιτικά παιδαριώδες. Όχι, η αγωνιστική στάση των εκπαιδευτικών μέσα στην τάξη προς όφελος των παιδιών των εργαζομένων και από προοδευτική ιδεολογική σκοπιά μπορεί και πρέπει να αποτελέσει έναν σοβαρό κρίκο των αγώνων τόσο των εκπαιδευτικών όσο και όλου του Λαού για μια άλλη Παιδεία και Κοινωνία. Μπορεί και πρέπει να συνδεθεί με την πάλη «έξω», «στο δρόμο» και να ανυψωθεί σε μια καθολική εργατική – λαϊκή διεκδίκηση ριζοσπαστικών λύσεων ΕΝΑΝΤΙΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΧΥΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ-ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ.
Αυτός ο ενιαίος αλλά και πολύπλευρος προσανατολισμός της δράσης μας πηγάζει από τη συνειδητοποίηση της ταξικής μας θέσης: είμαστε μέρος της εργατικής τάξης, που εργαζόμαστε στον ιδεολογικό μηχανισμό του αστικού κράτους. Το τελευταίο προσπαθεί με ιδιαίτερο ζήλο να στρεβλώσει τη συνείδησή μας, να μας αφαιρέσει την αξιοπρέπεια, την αυτοεκτίμηση, να μας επιβάλει την αποδοχή της απαξίωσης του παιδαγωγικού μας έργου άρα και της ίδιας μας της προσωπικότητας. Επομένως, ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΘΗΚΟΝ, ΕΧΟΥΜΕ ΕΥΘΥΝΗ να δράσουμε και μέσα στην τάξη και στο σχολείο και «στο δρόμο», παντού, έτσι, ώστε η συνείδησή μας και η δράση μας να αντανακλούν την πραγματικότητα: το ότι τα επαγγελματικά μας προβλήματα αποτελούν παράγοντα της μορφωτικής υποβάθμισης και χειραγώγησης των παιδιών του Λαού. Ότι το βάθεμα και η διασφάλιση του ταξικού χάσματος στην κοινωνία προϋποθέτει τη δική μας πειθάρχηση, τη δική μας υποβάθμιση καθώς και τη δική μας εσωτερική - επαγγελματική διαφοροποίηση. Ο μισθός, η σύνταξη και η περίθαλψη, τα ωράρια και οι συνθήκες της διδασκαλίας, η πειθαρχική «ασφυξία» στα σχολεία των χαμηλών ταχυτήτων (στα πλαίσια της «αποκέντρωσης») θα συμβάλουν στη «διάπλαση» των «θυμάτων» της «ευελφάλειας».
Η κοινωνική μας ευθύνη δεν αναφέρεται σε όλη την Κοινωνία! Αποκλείει από τον «ορίζοντά» της την άρχουσα τάξη! Δε θέλουμε να λογοδοτήσουμε σε αυτή! Αναφέρεται στο λαό, στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, στα παιδιά τους, στον κόσμο της δουλειάς και της στέρησης, στο δικό μας, δηλαδή, κόσμο! Η έμπρακτη ανάληψη αυτής της ευθύνης εκ μέρους μας, μέσα κι έξω από το σχολείο, αποτελεί για εμάς πολιτικό, ιδεολογικό, ηθικό, μονόδρομο!
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
APPLE, MICHAEL. Ιδεολογία και αναλυτικά προγράμματα. Θεσσαλονίκη: παρατηρητής.
Κάτσικας, Χ., Θεριανός, Κ. (2006). Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΜΑΘΕΙΑΣ. Αθήνα: Gutenberg.
Κάτσικας, Χ., Θεριανός, Κ., Τσιριγώτης, Θ., Καββαδίας, Γ. (2007). Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ. Αθήνα: Εκδοτικός Οίκος ΛΙΒΑΝΗ.
ΚΕΝΤΡΟ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ – ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΔΙΗΜΕΡΟ, (1985). ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΛΗΝΟΣ, 100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ. Αθήνα: ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ.
ΛΕΝΙΝ, Για την Αγωγή και την Παιδεία, τ. 1,2,. Αθήνα: ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ.
Μηλιαρονικολάκη, Ε. (2006). Το πανόραμα της αντιδραστικής αναδιάρθρωσης στην Παιδεία. ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ, Τ. 4-5.
Sarup, Madan, (2006). ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ. Αθήνα: επίκεντρο.
* Εισηγήση στην ημερίδα της ΔΟΕ (Χανιά 24/2/2007) με θέμα : Δάσκαλος – Σχολείο – Κοινωνία
Monday, July 09, 2007
HOW NICE IS TO LIVE IN GREECE
It's time to educate the world….HOW NICE IS TO LIVE IN GREECE
1) Γιατί έχουμε θάλασσα να την πιεις στο ποτήρι
2) Γιατί μπροστά στο ρεβανί τι να μας πει το μιλφέιγ
3) Γιατί το καρπούζι το αγοράζουμε ολόκληρο και όχι σε φέτες
4) Γιατί «καμάκι» και «σουβλάκι» είναι το πρώτο ποίημα που μαθαίνουμε
5) Γιατί τους μεζέδες που συνοδεύουν το τσιπουράκι δεν τους φτάνει κανένα «ορντέβρ»
6) Γιατί στην Ελλάδα κάθε νύχτα τελειώνει το επόμενο πρωί
7) Γιατί «λουλουδοπόλεμος» δεν υπάρχει σε καμιά άλλη χώρα
8) Γιατί πίνουμε κι ένα ποτηράκι παραπάνω χωρίς να μας πίνει
9) Γιατί μπορούμε να απολαύσουμε τον καφέ μας με τσιγάρο. Όχι να τον πιούμε σφηνάκι και να πάμε να καπνίσουμε κρυφά στο σπίτι μας
10) Γιατί το φλερτ είναι το εθνικό μας χόμπι
11) Γιατί στην Ελλάδα όλοι βρίζουμε το Δημόσιο και ταυτόχρονα σκοτωνόμαστε για μια θέση εκεί
12) Γιατί έχουμε δεν έχουμε λεφτά, ένα μπουζουκάκι θα το πάμε
13) Γιατί έχουμε νοοτροπία «και αύριο μέρα είναι»
14) Γιατί όταν μπαίνουμε σε λεωφορείο κάνουμε τα πάντα για να βρούμε θέση να καθίσουμε
15) Γιατί δεν το παίζουμε ψευτοπουριτανοί. Τις «λαδιές» μας τις κάνουμε με θράσος
16) Γιατί είμαστε πρώτοι στο φανάρι και κορνάρουμε τον εαυτό μας από συνήθεια
17) Γιατί ξέρουμε καλύτερα να ξοδεύουμε παρά να αποταμιεύουμε
18) Γιατί δε μοιραζόμαστε τη βενζίνη στο αυτοκίνητό μας με αυτούς που βάζουμε μέσα
19) Γιατί δεν κάνουμε ποτέ επίσκεψη «με άδεια χέρια»
20) Γιατί η λέξη «κερνάω» υπάρχει στο λεξιλόγιό μας
21) Γιατί άντε να εξηγήσεις στον ξένο τι σημαίνει «καψούρα»
22) Γιατί βράζει το αίμα μας
23) Γιατί στην Ελλάδα η οικογένεια έχει ακόμα αξία
24) Γιατί κατά βάθος...είμαστε καλά παιδιά
25) Γιατί τα καταφέρνουμε πάντα...έστω και την τελευταία στιγμή
26) Γιατί δε «μασάμε» από 400 χρόνια σκλαβιάς
27) Γιατί για τα μάτια μιας γυναίκας κάναμε 10 χρόνια πόλεμο
28) Γιατί όταν οι ξένοι δεν έβρισκαν λέξεις έκλεβαν τις δικές μας
29) Γιατί η λέξη φιλότιμο δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα
30) Γιατί καλή η κιθάρα και το όμποε αλλά το μπουζούκι βγάζει άλλο ήχο
31) Γιατί το «Αι Γενέαι Πάσαι» της Μεγάλης Παρασκευής μας σηκώνει την τρίχα κάγκελο
32) Γιατί όποια πέτρα κι αν σηκώσεις Έλληνες θα βρεις από κάτω
33) Γιατί ερωτευόμαστε και μισούμε με πάθος
34) Γιατί τις δύσκολες στιγμές τις περνάμε με φίλους χωρίς να χρειαζόμαστε ψυχίατρο
35) Γιατί ο Σωκράτης, ο Αριστοτέλης και ο Περικλής ήταν Έλληνες
36) Γιατί η Μερκούρη, ο Χατζιδάκις και ο Ελύτης ήταν Έλληνες
37) Γιατί η συνταγή «αλά ελληνικά» είναι η πιο πετυχημένη
38) Γιατί η τρέλα δεν πάει στα βουνά...πάει στις παραλίες!
39) Γιατί οι καλοκαιρινές διακοπές είναι κοντά και... πού να τρέχουμε τώρα!
40) Γιατί όταν οι άλλοι ανακάλυπταν το κρέας εμείς είχαμε ήδη χοληστερίνη
41) Γιατί όταν εμείς φτιάχναμε τον Παρθενώνα οι άλλοι κοιμόντουσαν πάνω στα δέντρα
42) Γιατί εμείς δώσαμε τα φώτα σε όλους αυτούς που το παίζουνε ηγέτες και οδηγούν στην ειρήνη κάνοντας πολέμους
43) Γιατί η φέτα και το ελαιόλαδο μεταφράστηκαν σε ελληνικό ταμπεραμέντο
44) Γιατί "Ένα γλυκό χωρίς"! Και όλοι καταλαβαίνουν πως πρόκειται για καφέ
45) Γιατί μπορούμε να παρατήσουμε τα πάντα για έναν μεγάλο έρωτα!
46) Γιατί στη γλώσσα μας διακρίνουμε μεταξύ έρωτα και αγάπης...ξέρουμε όμως να ζούμε με πάθος και τα δυο!
47) Γιατί αλλάζουμε κινητό κάθε χρόνο, αυτοκίνητο κάθε τρία χρόνια και ερωτικό σύντροφο κάθε τρεις και λίγο
48) Γιατί όταν οι άλλοι φορούσαν προβιές λύκων εμείς υφαίναμε αραχνοΰφαντους χιτώνες
49) Γιατί οι Έλληνες δεν πολεμούν σαν ήρωες αλλά οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες (Winston Churchill- 1941)
50) Γιατί δε βάζουμε κέτσαπ στο φαγητό μας. Έχει από μόνο του υπέροχη γεύση
51) Γιατί όταν πονάμε ξέρουμε να κλαίμε και να χορεύουμε τη ζεμπεκιά με περηφάνια
52) Γιατί ο Έρωτας ήταν Έλληνας Θεός. Γι αυτό ξέρουμε και να αγαπάμε
53) Γιατί μπορεί να είμαστε οξύθυμοι αλλά ποτέ δεν κρατάμε κακία
54) Γιατί κανένας άλλος δεν χαίρεται για την καταγωγή του όσο εμείς
55) Γιατί παρόλο που γνωρίζουμε τον κίνδυνο τολμάμε
56) Γιατί η τρέλα στην Ελλάδα πάει με χίλια....Γι’ αυτό όλοι τρέχουν στο δρόμο
57) Γιατί το 95% των αστεριών και των πλανητών έχουν ελληνική ονομασία
58) Γιατί δουλεύουμε για να ζούμε και δε ζούμε για να δουλεύουμε
59) Γιατί έχουμε του κόσμου τα ελαττώματα και παρόλα αυτά είμαστε ακαταμάχητοι
60) Γιατί η ζωή μας είναι στο «δυνατό» ενώ των ξένων στο «αθόρυβο»
61) Γιατί αν η χώρα μας δεν ήταν η ομορφότερη του κόσμου, θα τη διάλεγαν για σπίτι τους οι δώδεκα θεοί του Ολύμπου;
62) Γιατί όταν φωνάζουμε «αδελφέ» στο δρόμο, όλοι γυρνάνε
63) Γιατί κάνουμε τις περισσότερες καταχρήσεις κι όμως ζούμε περισσότερο
64) Γιατί ακόμα κι ο Αϊνστάιν παραδέχτηκε ότι οφείλει πολλά σε έναν Έλληνα
65) Γιατί όταν συζητάμε για δίαιτα είμαστε πάντα στο τραπέζι και τρώμε
66) Γιατί κάποτε «φωτίσαμε» ολόκληρο τον κόσμο
67) Γιατί μιλάμε δυνατά και γελάμε με την καρδιά μας
68) Γιατί είμαστε οι μόνοι που ξεκινάμε το μεσημέρι για καφεδάκι και καταλήγουμε να πίνουμε ούζο μέχρι πρωίας
69) Γιατί μπροστά στο Μετσοβόνε τύφλα να χει το Έμενταλ
70) Γιατί με μια φλόγα καταφέραμε να ενώσουμε ολόκληρο τον κόσμο
71) Γιατί ξέρουμε να εκφράζουμε το σ' αγαπώ με κάθε πιθανό τρόπο
72) Γιατί τα πιο απίστευτα είναι κι ελληνικά
73) Γιατί κυκλοφορούμε στο δρόμο στις δύο το βράδυ και δε νιώθουμε ότι είμαστε σε στοιχειωμένη πόλη
74) Γιατί σουβλάκι, σουτζουκάκι και λοιπές ελαφριές γεύσεις είναι η αδυναμία μας
75) Γιατί είμαστε περήφανοι για το παρελθόν μας
76) Γιατί δεν πάμε για ύπνο με τις κότες αλλά το ξημερώνουμε διασκεδάζοντας
77) Γιατί ακόμη και το πιο μικρό ξωκλήσι μας λούζεται από φως. Δεν πιάνεται η ψυχή μας απ' τη σκοτίδα του βιτρώ
78) Γιατί τα λέμε έξω απ´ τα δόντια
79) Γιατί ξέρουμε να «κλέβουμε» αλλά και να μην «καρφώνουμε» αυτόν που «κλέβει» στις εξετάσεις
80) Γιατί έχουμε πάντα μια λύση- έστω και πλάγια- σε όλα
81) Γιατί οι γονείς μας δεν ξεχνάνε ότι υπάρχουμε μόλις κλείσουμε τα δεκαοκτώ
82) Γιατί είμαστε των άκρων
83) Γιατί την κάθε δυσκολία την αντιμετωπίζουμε για χιούμορ
84) Γιατί το αντιπροσωπευτικότερο ελληνικό σύνθημα είναι: «Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο!»
85) Γιατί οι Ολυμπιακοί Αγώνες γεννήθηκαν εδώ
86) Γιατί όταν θέλουμε να λιαστούμε, έχουμε αμμουδιά και θάλασσα. Δεν ξεχυνόμαστε στα γρασίδια ούτε βουτάμε στα σιντριβάνια
87) Γιατί βλέπουμε τον ουρανό γαλάζιο κι όχι μολυβί
88) Γιατί εδώ που ζούμε όλο το χρόνο, ο ξένος το έχει σκοπό ζωής να έρθει μία εβδομάδα
89) Γιατί η Ελλάδα είναι η πιο φτωχή χώρα με τους πιο πλούσιους κατοίκους
90) Γιατί είχαμε μάγκες προγόνους
91) Γιατί ξέρουμε τι θα πει κέφι
92) Γιατί μιλάμε καλά τις ξένες γλώσσες...αλλά ποιοι μιλούν καλά τα ελληνικά;
93) Γιατί πίνουμε και καπνίζουμε περισσότερο από όλους και ζούμε περισσότερο από όλους.
94) Γιατί εμείς γράφουμε την Ιλιάδα, και οι ξένοι την κάνουν έργο χιλιάδες χρόνια μετά.
95) Γιατί μας αρέσει τα λεφτά και τα ψάρια να τα τρώμε πάντα φρέσκα.
96) Γιατί ενώ έχουμε μικρή χώρα, έχουμε μεγάλη καρδιά.
97) Γιατί το δικό μας μοντέλο ζωής έχει πολλέεες καμπύλες.
98) Γιατί η μάνα μου κάθε Αύγουστο απλώνει τραχανά. Οι άλλοι τι απλώνουν;
99) Γιατί όταν φοράμε πέδιλα, δεν τα φοράμε με κάλτσες.
100) Γιατί το σύνθημα Ελευθερία 'η Θάνατος ήταν ελληνικό.
101) Γιατί πληρωνόμαστε Παρασκευή και Κυριακή πρωί δεν έχουμε λεφτά ούτε για τσιγάρα.
102) Γιατί...ΤΟΥΣ ΠΑΤΗΣΑΜΕ ΟΛΟΥΣ !!! …ΚΑΙ ΠΗΡΑΜΕ ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ!
1) Γιατί έχουμε θάλασσα να την πιεις στο ποτήρι
2) Γιατί μπροστά στο ρεβανί τι να μας πει το μιλφέιγ
3) Γιατί το καρπούζι το αγοράζουμε ολόκληρο και όχι σε φέτες
4) Γιατί «καμάκι» και «σουβλάκι» είναι το πρώτο ποίημα που μαθαίνουμε
5) Γιατί τους μεζέδες που συνοδεύουν το τσιπουράκι δεν τους φτάνει κανένα «ορντέβρ»
6) Γιατί στην Ελλάδα κάθε νύχτα τελειώνει το επόμενο πρωί
7) Γιατί «λουλουδοπόλεμος» δεν υπάρχει σε καμιά άλλη χώρα
8) Γιατί πίνουμε κι ένα ποτηράκι παραπάνω χωρίς να μας πίνει
9) Γιατί μπορούμε να απολαύσουμε τον καφέ μας με τσιγάρο. Όχι να τον πιούμε σφηνάκι και να πάμε να καπνίσουμε κρυφά στο σπίτι μας
10) Γιατί το φλερτ είναι το εθνικό μας χόμπι
11) Γιατί στην Ελλάδα όλοι βρίζουμε το Δημόσιο και ταυτόχρονα σκοτωνόμαστε για μια θέση εκεί
12) Γιατί έχουμε δεν έχουμε λεφτά, ένα μπουζουκάκι θα το πάμε
13) Γιατί έχουμε νοοτροπία «και αύριο μέρα είναι»
14) Γιατί όταν μπαίνουμε σε λεωφορείο κάνουμε τα πάντα για να βρούμε θέση να καθίσουμε
15) Γιατί δεν το παίζουμε ψευτοπουριτανοί. Τις «λαδιές» μας τις κάνουμε με θράσος
16) Γιατί είμαστε πρώτοι στο φανάρι και κορνάρουμε τον εαυτό μας από συνήθεια
17) Γιατί ξέρουμε καλύτερα να ξοδεύουμε παρά να αποταμιεύουμε
18) Γιατί δε μοιραζόμαστε τη βενζίνη στο αυτοκίνητό μας με αυτούς που βάζουμε μέσα
19) Γιατί δεν κάνουμε ποτέ επίσκεψη «με άδεια χέρια»
20) Γιατί η λέξη «κερνάω» υπάρχει στο λεξιλόγιό μας
21) Γιατί άντε να εξηγήσεις στον ξένο τι σημαίνει «καψούρα»
22) Γιατί βράζει το αίμα μας
23) Γιατί στην Ελλάδα η οικογένεια έχει ακόμα αξία
24) Γιατί κατά βάθος...είμαστε καλά παιδιά
25) Γιατί τα καταφέρνουμε πάντα...έστω και την τελευταία στιγμή
26) Γιατί δε «μασάμε» από 400 χρόνια σκλαβιάς
27) Γιατί για τα μάτια μιας γυναίκας κάναμε 10 χρόνια πόλεμο
28) Γιατί όταν οι ξένοι δεν έβρισκαν λέξεις έκλεβαν τις δικές μας
29) Γιατί η λέξη φιλότιμο δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα
30) Γιατί καλή η κιθάρα και το όμποε αλλά το μπουζούκι βγάζει άλλο ήχο
31) Γιατί το «Αι Γενέαι Πάσαι» της Μεγάλης Παρασκευής μας σηκώνει την τρίχα κάγκελο
32) Γιατί όποια πέτρα κι αν σηκώσεις Έλληνες θα βρεις από κάτω
33) Γιατί ερωτευόμαστε και μισούμε με πάθος
34) Γιατί τις δύσκολες στιγμές τις περνάμε με φίλους χωρίς να χρειαζόμαστε ψυχίατρο
35) Γιατί ο Σωκράτης, ο Αριστοτέλης και ο Περικλής ήταν Έλληνες
36) Γιατί η Μερκούρη, ο Χατζιδάκις και ο Ελύτης ήταν Έλληνες
37) Γιατί η συνταγή «αλά ελληνικά» είναι η πιο πετυχημένη
38) Γιατί η τρέλα δεν πάει στα βουνά...πάει στις παραλίες!
39) Γιατί οι καλοκαιρινές διακοπές είναι κοντά και... πού να τρέχουμε τώρα!
40) Γιατί όταν οι άλλοι ανακάλυπταν το κρέας εμείς είχαμε ήδη χοληστερίνη
41) Γιατί όταν εμείς φτιάχναμε τον Παρθενώνα οι άλλοι κοιμόντουσαν πάνω στα δέντρα
42) Γιατί εμείς δώσαμε τα φώτα σε όλους αυτούς που το παίζουνε ηγέτες και οδηγούν στην ειρήνη κάνοντας πολέμους
43) Γιατί η φέτα και το ελαιόλαδο μεταφράστηκαν σε ελληνικό ταμπεραμέντο
44) Γιατί "Ένα γλυκό χωρίς"! Και όλοι καταλαβαίνουν πως πρόκειται για καφέ
45) Γιατί μπορούμε να παρατήσουμε τα πάντα για έναν μεγάλο έρωτα!
46) Γιατί στη γλώσσα μας διακρίνουμε μεταξύ έρωτα και αγάπης...ξέρουμε όμως να ζούμε με πάθος και τα δυο!
47) Γιατί αλλάζουμε κινητό κάθε χρόνο, αυτοκίνητο κάθε τρία χρόνια και ερωτικό σύντροφο κάθε τρεις και λίγο
48) Γιατί όταν οι άλλοι φορούσαν προβιές λύκων εμείς υφαίναμε αραχνοΰφαντους χιτώνες
49) Γιατί οι Έλληνες δεν πολεμούν σαν ήρωες αλλά οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες (Winston Churchill- 1941)
50) Γιατί δε βάζουμε κέτσαπ στο φαγητό μας. Έχει από μόνο του υπέροχη γεύση
51) Γιατί όταν πονάμε ξέρουμε να κλαίμε και να χορεύουμε τη ζεμπεκιά με περηφάνια
52) Γιατί ο Έρωτας ήταν Έλληνας Θεός. Γι αυτό ξέρουμε και να αγαπάμε
53) Γιατί μπορεί να είμαστε οξύθυμοι αλλά ποτέ δεν κρατάμε κακία
54) Γιατί κανένας άλλος δεν χαίρεται για την καταγωγή του όσο εμείς
55) Γιατί παρόλο που γνωρίζουμε τον κίνδυνο τολμάμε
56) Γιατί η τρέλα στην Ελλάδα πάει με χίλια....Γι’ αυτό όλοι τρέχουν στο δρόμο
57) Γιατί το 95% των αστεριών και των πλανητών έχουν ελληνική ονομασία
58) Γιατί δουλεύουμε για να ζούμε και δε ζούμε για να δουλεύουμε
59) Γιατί έχουμε του κόσμου τα ελαττώματα και παρόλα αυτά είμαστε ακαταμάχητοι
60) Γιατί η ζωή μας είναι στο «δυνατό» ενώ των ξένων στο «αθόρυβο»
61) Γιατί αν η χώρα μας δεν ήταν η ομορφότερη του κόσμου, θα τη διάλεγαν για σπίτι τους οι δώδεκα θεοί του Ολύμπου;
62) Γιατί όταν φωνάζουμε «αδελφέ» στο δρόμο, όλοι γυρνάνε
63) Γιατί κάνουμε τις περισσότερες καταχρήσεις κι όμως ζούμε περισσότερο
64) Γιατί ακόμα κι ο Αϊνστάιν παραδέχτηκε ότι οφείλει πολλά σε έναν Έλληνα
65) Γιατί όταν συζητάμε για δίαιτα είμαστε πάντα στο τραπέζι και τρώμε
66) Γιατί κάποτε «φωτίσαμε» ολόκληρο τον κόσμο
67) Γιατί μιλάμε δυνατά και γελάμε με την καρδιά μας
68) Γιατί είμαστε οι μόνοι που ξεκινάμε το μεσημέρι για καφεδάκι και καταλήγουμε να πίνουμε ούζο μέχρι πρωίας
69) Γιατί μπροστά στο Μετσοβόνε τύφλα να χει το Έμενταλ
70) Γιατί με μια φλόγα καταφέραμε να ενώσουμε ολόκληρο τον κόσμο
71) Γιατί ξέρουμε να εκφράζουμε το σ' αγαπώ με κάθε πιθανό τρόπο
72) Γιατί τα πιο απίστευτα είναι κι ελληνικά
73) Γιατί κυκλοφορούμε στο δρόμο στις δύο το βράδυ και δε νιώθουμε ότι είμαστε σε στοιχειωμένη πόλη
74) Γιατί σουβλάκι, σουτζουκάκι και λοιπές ελαφριές γεύσεις είναι η αδυναμία μας
75) Γιατί είμαστε περήφανοι για το παρελθόν μας
76) Γιατί δεν πάμε για ύπνο με τις κότες αλλά το ξημερώνουμε διασκεδάζοντας
77) Γιατί ακόμη και το πιο μικρό ξωκλήσι μας λούζεται από φως. Δεν πιάνεται η ψυχή μας απ' τη σκοτίδα του βιτρώ
78) Γιατί τα λέμε έξω απ´ τα δόντια
79) Γιατί ξέρουμε να «κλέβουμε» αλλά και να μην «καρφώνουμε» αυτόν που «κλέβει» στις εξετάσεις
80) Γιατί έχουμε πάντα μια λύση- έστω και πλάγια- σε όλα
81) Γιατί οι γονείς μας δεν ξεχνάνε ότι υπάρχουμε μόλις κλείσουμε τα δεκαοκτώ
82) Γιατί είμαστε των άκρων
83) Γιατί την κάθε δυσκολία την αντιμετωπίζουμε για χιούμορ
84) Γιατί το αντιπροσωπευτικότερο ελληνικό σύνθημα είναι: «Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο!»
85) Γιατί οι Ολυμπιακοί Αγώνες γεννήθηκαν εδώ
86) Γιατί όταν θέλουμε να λιαστούμε, έχουμε αμμουδιά και θάλασσα. Δεν ξεχυνόμαστε στα γρασίδια ούτε βουτάμε στα σιντριβάνια
87) Γιατί βλέπουμε τον ουρανό γαλάζιο κι όχι μολυβί
88) Γιατί εδώ που ζούμε όλο το χρόνο, ο ξένος το έχει σκοπό ζωής να έρθει μία εβδομάδα
89) Γιατί η Ελλάδα είναι η πιο φτωχή χώρα με τους πιο πλούσιους κατοίκους
90) Γιατί είχαμε μάγκες προγόνους
91) Γιατί ξέρουμε τι θα πει κέφι
92) Γιατί μιλάμε καλά τις ξένες γλώσσες...αλλά ποιοι μιλούν καλά τα ελληνικά;
93) Γιατί πίνουμε και καπνίζουμε περισσότερο από όλους και ζούμε περισσότερο από όλους.
94) Γιατί εμείς γράφουμε την Ιλιάδα, και οι ξένοι την κάνουν έργο χιλιάδες χρόνια μετά.
95) Γιατί μας αρέσει τα λεφτά και τα ψάρια να τα τρώμε πάντα φρέσκα.
96) Γιατί ενώ έχουμε μικρή χώρα, έχουμε μεγάλη καρδιά.
97) Γιατί το δικό μας μοντέλο ζωής έχει πολλέεες καμπύλες.
98) Γιατί η μάνα μου κάθε Αύγουστο απλώνει τραχανά. Οι άλλοι τι απλώνουν;
99) Γιατί όταν φοράμε πέδιλα, δεν τα φοράμε με κάλτσες.
100) Γιατί το σύνθημα Ελευθερία 'η Θάνατος ήταν ελληνικό.
101) Γιατί πληρωνόμαστε Παρασκευή και Κυριακή πρωί δεν έχουμε λεφτά ούτε για τσιγάρα.
102) Γιατί...ΤΟΥΣ ΠΑΤΗΣΑΜΕ ΟΛΟΥΣ !!! …ΚΑΙ ΠΗΡΑΜΕ ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ!
Να συστηθώ.............
Λοιπόν και η σειρά μου.Με λένε Αστέριο η Αστέρη-ι.Με όλους εσάς έχω πει κάποια καλή η κακή κουβέντα.Γνωριζόμαστε.Τη μόνη που δε γνώριζα είναι η Ζωή.Με την Κυρία αυτή μάλλον ειμαστε συγγενείς.Κατάγομαι απο τον Παλιό Μυλότοπο του Δήμου Κύρρου του Ν Πέλλας.Είμαι ένας αδιόριστος και ταλαιπωρημένος αλλά ακόμη γελαστός Νηπιαγωγός.Παντρεμένος και πατέρας ενός αγοριού και μιας κόρης.Αυτή τη στιγμή πιλοτάρω σε ξέφρενους ρυθμούς για χάρη των 6 τροχών.Μένω στη Θεσ/νικη.Μου αρεσει πολυ το ποδοσφαιρο-[παράξενο]το ποδήλατο[εθελοντής στην ATHENS 2004].
Χαίρομαι που έγινα μέλος αυτής της υπέροχης ομάδας.
ΣΑΛ ξέρεις τι θέλω να πω?Το 2006 είναι έτος συνάντησης.
ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ.
Χαίρομαι που έγινα μέλος αυτής της υπέροχης ομάδας.
ΣΑΛ ξέρεις τι θέλω να πω?Το 2006 είναι έτος συνάντησης.
ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ.
Thursday, July 05, 2007
Υποχρεωτικό Νηπιαγωγείο
Σχεδόν κατά 50% αυξάνονται την επόμενη σχολική χρονιά τα ιδιωτικά νηπιαγωγεία. Μεγάλο το «δώρο» της πολιτείας στους σχολάρχες, αφού, σύμφωνα με τα στοιχεία που δίνουν οι Ομοσπονδίες των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων, μόλις προ ημερών «έπεσαν» από την υπουργό Παιδείας οι υπογραφές για τη δημιουργία από τη νέα σχολική χρονιά 2007-08, 61 νέων ιδιωτικών νηπιαγωγείων.
Οι εγγραφές έληξαν προχθές Πέμπτη, 21 Ιουνίου, με τα ιδιωτικά σχολεία να καταγράφουν αλματώδη αύξηση στον πληθυσμό τους και τα δημόσια νηπιαγωγεία να ψάχνουν χώρους για να στοιβάξουν τα νέα πιτσιρίκια που θα τους έρθουν από Σεπτέμβρη. Παρουσιάζεται αύξηση 50% στα νηπιαγωγεία, αφού αυτά που λειτούργησαν συνολικά σε όλη τη χώρα πέρσι έφθασαν τα 117, ενώ στα περισσότερα ιδιωτικά δημοτικά σχολεία παρατηρήθηκε συνωστισμός παιδιών που θέλουν να εγγραφούν και, για πρώτη φορά στα χρονικά τους, καταγράφονται λίστες αναμονής!
Η κυβέρνηση έσπευσε να υλοποιήσει τη θεσμοθετημένη τον Δεκέμβριο με τον νόμο 3518, εξαγγελία της, για την ανάγκη ύπαρξης της υποχρεωτικής προσχολικής εκπαίδευσης, πάνω σε σαθρή βάση και με τα μάτια στραμμένα στο άνοιγμα της ιδιωτικής εκπαίδευσης.
Το σκηνικό χάους που δημιουργείται με την υποχρεωτική από φέτος εγγραφή των πεντάχρονων νηπίων στα νηπιαγωγεία, οδήγησε ως φαίνεται τους γονείς, όπως με μαθηματική ακρίβεια είχαν προβλέψει ΔΟΕ και δάσκαλοι, στο γκισέ... των ιδιωτικών σχολείων.
Τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια εκμεταλλεύθηκαν τη δυνατότητα που τους έδωσε απλόχερα η πολιτεία κι έσπευσαν να ιδρύσουν νηπιαγωγεία για όλους, καθώς είναι περισσότερα από 90.000 τα παιδιά προσχολικής ηλικίας που φέτος για πρώτη φορά υποχρεώνονται να παρακολουθήσουν νηπιαγωγείο από τα 5 τους χρόνια, και δεν ξέρουν πού να πάνε...
Τα δημόσια νηπιαγωγεία των πρωτευουσών των νομών, κυρίως σε Αττική και Θεσσαλονίκη, αδυνατούν να φιλοξενήσουν επιπλέον παιδιά στα ήδη «κορεσμένα» κτίριά τους, οι δήμοι και οι εργαζόμενοι σε αυτούς δήλωσαν ανέτοιμοι να αναλάβουν να εγγράψουν και να «φροντίσουν» τον τεράστιο όγκο πληθυσμού που θα τους έρθει και οι γονείς σήκωσαν... ψηλά τα χέρια.
Πανάκριβα δίδακτρα
Ηταν προφανές ότι αναγκαστικά θα στρέφονταν στο ιδιωτικό σχολείο, πληρώνοντας δίδακτρα που ξεκινούν από 4.500 ευρώ και φθάνουν μέχρι και τα 9.000 ευρώ!
Κανένα δημόσιο νηπιαγωγείο δεν αρνήθηκε εγγραφή παιδιού, αλλά ενώ τα δέχονται, ταυτόχρονα λένε στους γονείς ότι το ξεκαθάρισμα και το «οριστικό ναι» για το αν θα παραμείνει το νήπιο ή όχι στο σχολείο τους, θα δοθεί το ερχόμενο φθινόπωρο.
Τον Σεπτέμβριο το νέο μέτρο πρέπει να είναι σε πλήρη ανάπτυξη, κι όμως κανείς δεν γνωρίζει πότε θα γίνουν οι προσλήψεις νηπιαγωγών, πώς και πότε αυτοί θα επιμορφωθούν. Η Διδασκαλική Ομοσπονδία καταγγέλλει ότι χιλιάδες οικογένειες παραδόθηκαν στα χέρια των ιδιωτών. Οι δήμοι που υποχρεώνονται από την εν λόγω νομοθετική ρύθμιση να ιδρύσουν στους κόλπους τους νηπιαγωγεία, στην πραγματικότητα αρνήθηκαν να το κάνουν.
Αντιδρά και ο Δήμος Αθηναίων
Ο Δήμος Αθηναίων με 95 βρεφονηπιακούς σταθμούς στους οποίους βρίσκονται αυτή τη στιγμή 5.700 παιδιά ηλικίας από 8 μηνών έως 6 ετών (μεταξύ αυτών 1.300 5 ετών), αρνήθηκε να κάνει χρήση της ρύθμισης ιδρύοντας νηπιαγωγεία, διότι, όπως μας λέει η κ. Η. Βαλσαμάκη, αρμόδια αντιδήμαρχος: «Εμείς δεν μπορούμε να παράσχουμε υποχρεωτική εκπαίδευση. Αυτή ανήκει στο υπ. Παιδείας. Φέτος δεχθήκαμε παιδιά μέχρι 5 ετών στους παιδικούς μας σταθμούς. Από 5-6 ετών, δεν τα δεχόμαστε».
Οι εγγραφές έληξαν προχθές Πέμπτη, 21 Ιουνίου, με τα ιδιωτικά σχολεία να καταγράφουν αλματώδη αύξηση στον πληθυσμό τους και τα δημόσια νηπιαγωγεία να ψάχνουν χώρους για να στοιβάξουν τα νέα πιτσιρίκια που θα τους έρθουν από Σεπτέμβρη. Παρουσιάζεται αύξηση 50% στα νηπιαγωγεία, αφού αυτά που λειτούργησαν συνολικά σε όλη τη χώρα πέρσι έφθασαν τα 117, ενώ στα περισσότερα ιδιωτικά δημοτικά σχολεία παρατηρήθηκε συνωστισμός παιδιών που θέλουν να εγγραφούν και, για πρώτη φορά στα χρονικά τους, καταγράφονται λίστες αναμονής!
Η κυβέρνηση έσπευσε να υλοποιήσει τη θεσμοθετημένη τον Δεκέμβριο με τον νόμο 3518, εξαγγελία της, για την ανάγκη ύπαρξης της υποχρεωτικής προσχολικής εκπαίδευσης, πάνω σε σαθρή βάση και με τα μάτια στραμμένα στο άνοιγμα της ιδιωτικής εκπαίδευσης.
Το σκηνικό χάους που δημιουργείται με την υποχρεωτική από φέτος εγγραφή των πεντάχρονων νηπίων στα νηπιαγωγεία, οδήγησε ως φαίνεται τους γονείς, όπως με μαθηματική ακρίβεια είχαν προβλέψει ΔΟΕ και δάσκαλοι, στο γκισέ... των ιδιωτικών σχολείων.
Τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια εκμεταλλεύθηκαν τη δυνατότητα που τους έδωσε απλόχερα η πολιτεία κι έσπευσαν να ιδρύσουν νηπιαγωγεία για όλους, καθώς είναι περισσότερα από 90.000 τα παιδιά προσχολικής ηλικίας που φέτος για πρώτη φορά υποχρεώνονται να παρακολουθήσουν νηπιαγωγείο από τα 5 τους χρόνια, και δεν ξέρουν πού να πάνε...
Τα δημόσια νηπιαγωγεία των πρωτευουσών των νομών, κυρίως σε Αττική και Θεσσαλονίκη, αδυνατούν να φιλοξενήσουν επιπλέον παιδιά στα ήδη «κορεσμένα» κτίριά τους, οι δήμοι και οι εργαζόμενοι σε αυτούς δήλωσαν ανέτοιμοι να αναλάβουν να εγγράψουν και να «φροντίσουν» τον τεράστιο όγκο πληθυσμού που θα τους έρθει και οι γονείς σήκωσαν... ψηλά τα χέρια.
Πανάκριβα δίδακτρα
Ηταν προφανές ότι αναγκαστικά θα στρέφονταν στο ιδιωτικό σχολείο, πληρώνοντας δίδακτρα που ξεκινούν από 4.500 ευρώ και φθάνουν μέχρι και τα 9.000 ευρώ!
Κανένα δημόσιο νηπιαγωγείο δεν αρνήθηκε εγγραφή παιδιού, αλλά ενώ τα δέχονται, ταυτόχρονα λένε στους γονείς ότι το ξεκαθάρισμα και το «οριστικό ναι» για το αν θα παραμείνει το νήπιο ή όχι στο σχολείο τους, θα δοθεί το ερχόμενο φθινόπωρο.
Τον Σεπτέμβριο το νέο μέτρο πρέπει να είναι σε πλήρη ανάπτυξη, κι όμως κανείς δεν γνωρίζει πότε θα γίνουν οι προσλήψεις νηπιαγωγών, πώς και πότε αυτοί θα επιμορφωθούν. Η Διδασκαλική Ομοσπονδία καταγγέλλει ότι χιλιάδες οικογένειες παραδόθηκαν στα χέρια των ιδιωτών. Οι δήμοι που υποχρεώνονται από την εν λόγω νομοθετική ρύθμιση να ιδρύσουν στους κόλπους τους νηπιαγωγεία, στην πραγματικότητα αρνήθηκαν να το κάνουν.
Αντιδρά και ο Δήμος Αθηναίων
Ο Δήμος Αθηναίων με 95 βρεφονηπιακούς σταθμούς στους οποίους βρίσκονται αυτή τη στιγμή 5.700 παιδιά ηλικίας από 8 μηνών έως 6 ετών (μεταξύ αυτών 1.300 5 ετών), αρνήθηκε να κάνει χρήση της ρύθμισης ιδρύοντας νηπιαγωγεία, διότι, όπως μας λέει η κ. Η. Βαλσαμάκη, αρμόδια αντιδήμαρχος: «Εμείς δεν μπορούμε να παράσχουμε υποχρεωτική εκπαίδευση. Αυτή ανήκει στο υπ. Παιδείας. Φέτος δεχθήκαμε παιδιά μέχρι 5 ετών στους παιδικούς μας σταθμούς. Από 5-6 ετών, δεν τα δεχόμαστε».
Saturday, June 30, 2007
Wednesday, June 27, 2007
Thursday, June 21, 2007
Monday, June 18, 2007
Thursday, June 07, 2007
Tuesday, May 29, 2007
Wednesday, March 21, 2007
Tuesday, March 20, 2007
Sunday, March 18, 2007
Friday, February 16, 2007
Subscribe to:
Posts (Atom)